Yoldaki çeri çöpü, taşı kayayı kaldırıp temizlemeyi; imanın başlangıcı saymış, iki cihan Güneşimiz.
Bu ikaz öyle bir hikmete işaret eder ki, insan yaşayınca anlayabilir ancak.
İman aslında, başkasına zarar verebilme ihtimalini bile zihinden temizleme ameliyesidir desek, bilmem yanlış olur mu?
İslam, insanı terbiye ederek buna mecbur bırakır.
Bu terbiyeden mahrum olan ise bir canavara dönüşür.
Kimseyi umursamaz
Hiçbir şeye saygı duymaz
Kendinin olmayandan nefret eder.
Kimse zarar görmesin diye, yoldaki taşı kaldıracak kadar bile imandan mahrumsa bir insan;
Hissizleşir, taşa döner. Taş olur.
Kalp nurunu kaybeder.
Vicdan, merhamet, insaf nedir bilmez.
Bir Annenin, dokunmaya kıyamadığını kirletir, öpmeye çekindiği ciğer paresini, diri diri toprağa gömer de yüreği bile sızlamaz.
Geldiğimiz noktada bugün; toplumdaki imansızlık vahşetinin ceremesini, maalesef sabi sübyan çekiyor.
Affedin bizi yavrucaklar!
Bağışlayın bizi kuzucuklar!
Henüz yaprak iken toprak olan ciğer pareleri!
İmkan sahibi olmayı öğretmekten, iman sahibi olmayı öğretmeye sıra gelmedi.
Affedin bizi? (H.M.)
