Bir gözünüz geçmişe, diğer gözünüz geleceğe bakarsa bugüne şaşı bakarsınız. Geçmiş mazide kaldı gelecek ise henüz gelmedi, önemli olan yaşadığımız an, bugünümüz. Geçmişe ilişkin pişmanlıklarımız, geleceğe dair endişelerimiz değil mi bugünümüzü çalan. Geçmişe takılıp aynı zamanda da geleceğin kaygısıyla bugünlerimizi mahvediyoruz. Üstelik ne acıdır ki bu mahvedişin farkında bile değiliz. Hayatımızın çoğu evresinde anı yaşamayı bilemiyoruz. Sürekli aklımız başka yerlerde; ya geçmişteki kusurlarda, yanlışlarda ya da geleceğin kaygısında. Bunları düşünürken neden bugünleri baltalıyoruz? Neden bugünleri heba ediyoruz? Geleceğe atılan kancalarla tutunmuşuz bugünlere. Oysa bilememiş kancanın bir ucunun da bugünde olduğunu. Gözümüzü geleceğe öyle bir dikmişiz ki, geleceğe giden yolun bugünden geçtiğini unutmuşuz. Hep ?gelecek? telaşıyla harcamışız bugünleri. Beklenen her neyse geleceğe demir almış bekliyor. Sevgi ifadelerimizi bile geleceğe ötelemişiz. Fakat bugün yok, bugün kayıp, bugün yaşanmıyor. Yarına gelindiğinde bugün olacak ama yine gözümüz gönlümüz yarınlarda olacak. Gelecek endişemiz, gelecek beklentilerimiz hiç bitmeyecek. Elimizdekilere karşı bizi kör eden yarınlar, bugünlerin katili. Aslında biz, yarınları kovalarken bugünleri kaçırmışız.
Dedim ya kimileri geleceğin kaygısıyla, kimileri de geçmişin pişmanlığı ile yaşıyor. Peki ya şimdi, şu an? Her ölüm bize bugünlerin değerini daha da iyi hatırlatmıyor mu? Bugünü yok sayarak, bugünü erteleyerek yarınları kucaklamak isteyenlere, ?olmaz? diyor ölüm, ?yanlış yoldasın?. Ölüm de var, ölüm de. Hiç düşündün mü? Oysa durup düşünsek bir an. Neyimiz var elimizde bugünümüzden, bu anımızdan başka. Değer mi elimizde olmayan için üzülerek, elimizde olanı görmemeye, bilmemeye, umarsızca kenara itmeye? Yaşadığımız anın değerini bilip farkına varabilmek küçümsenemeyecek kadar önemli. Çünkü bu hayatta tutamadığımız tek şey zaman ve geri getiremeyeceğimiz de yaşadığımız an? Kaç kere keşke böyle davranmasaydım, keşke şöyle olsaydı demişsindir, değil mi? Bunlar ve niceleri için kafa patlatmaktan bıkmadın mı? Geçmiş adı üzerinde geçtiii gitti. Geçmişinizdeki herkesi, her şeyi ve en önemlisi kendinizi bağışlayın ve özgür bırakın. Geçmişi ait olduğu yerde bırakalım, onu bir rafa kaldırıp tozlanmasına müsaade edelim. Gelecek ise adı üstünde daha sonra yaşayacağız, henüz bizim değil. Bugün geçmiş ile gelecek arasında bir köprü ve biz o köprünün üzerindeyiz. Bu köprüde geçmişe öfke, ya da özlem duymadan, geleceği takıntı ve korkularla istemeden şimdiyi yaşamak bizim elimizde. Geçmişteki hatalarımızdan, pişmanlıklarımızdan ders çıkarıp, bugün ona göre davranırsak yarın tekrar aynı hataya düşmeyiz ve bunun endişesini taşımayız. Bugünümüzü geçmişin ve geleceğin esaretinden kurtaralım.
Anın kıymetini bilen insanın yüzü güler, mutludur, zehirli duygular sarmaz vücudunu. Yaşadığımız anın kıymeti bilebiliyorsak ne mutlu bizlere?
