İşte, tam tersine iyilik ve güzellik davranışları ile yetiştirilmiş bir çocuk da yaptığı davranışların çok güzel davranışlar olduğunu toplum içerisine çıkınca anlar. Her ikisi de; yetiştikleri ortamda davranışlarını aynen anne sütü emer gibi, yetiştikleri ortamdan almışlardır. Yaptıkları davranışlarının değerlendirilmesi ise, toplum içerisine çıkınca anlaşılmaktadır. İşte asıl mesele toplum içerisine çıkan çocukların yaptıkları davranışları iyi analiz edecek, onları iyi davranışlara yönlendirecek bir ortamın oluşmasıdır. Eğer, yanlış şeyler yapan çocuk yanlış hareketlerini çevresinde de yapmaya devam eder ve bir tepki almaz ise; işte o davranış artık o, çocukta refleks haline dönüşür. Yanlış yaptığını fark edemez. İşte asıl tehlike budur. Toplum, var olan tüm denetmenleri ve çevresi ile kötü davranışları kabullenmiş ve bir hayat tarzı olarak benimsemiştir. İyi davranışları çocukluk döneminde kazanan kişi de; topluma atıldığı zaman, o kazandığı iyi davranışları ile topluma atılır. Eğer, toplum kötü hareketleri benimseyen insanlardan olmuş ise; toplum baskısı ile, iyi davranışlarını yavaş , yavaş kaybedecektir. Tam tersine; Kötü davranışları kazanarak büyüyen bir çocuk ise; iyi davranışlarla beslenmiş bir ortama girdiği zaman, yaptığı şeylerin yanlış şeyler olduğunu fark ederek, zor da olsa; kötü davranışları terk edip, iyi davranışlar edinmeye çalışacaktır.
Eğer, bu güzel şeyler hayata geçirilmemiş olursa; Ara ki, o zaman toplumda iyi davranışları yapan insanları bulasın! Ara ki , o, toplumda iyi davranışların bir artı özellik olduğunu anlayan insanları bulasın! Bulamayız...
Çocuk ve Toplum ilişkisinin en önemli aşaması bu dönemdir. O nedenle toplumumuza bu alanda yön verecek olan tüm Resmi ve Gönüllü kuruluşların iyi davranışlara teşvik etmeleri, gerekir. Hatta iyi davranış içerisinde olan çocukları ödüllendirmeleri gerekmektedir. Toplum olarak bunu çok iyi yaptığımız söylenemez. Çocuklarımızın yetişme çağında kendilerine sunulan oyun tarzlarının ister bilgisayarda olsun, ister değişik alanlar da; olsun insan öldürmeye, can almaya dayanan oyunlar olduğunu düşünürsek, işimizin ne kadar zor olduğu ortaya çıkmaktadır. Çocuk daha akılla tanıştığı zamanlarda bile; ilk öğrendiği şey can alma olmaktadır. Hele bu oyunlar bir de uyuşturucu gibi bağımlılık yapıyorsa, işimiz daha da zordur. Uyanık olalım ki; hep uyanık olarak kalalım. Yoksa uyuşturulduğumuzun farkına bile varamayız?
Sonra, bizim dışımızdaki birileri bizi değişik şeylerle uyandırır, ancak, o zaman vakit kalmayabilir?
Ülkemin çocuklarını en güzel davranış biçimlerini öğreterek, büyütmek zorundayız. Kazanan taraf bizim olmamız için; bu mutlaka yapılmalıdır.
Bitti
