ÇOCUKLUK VE AİLE

Bütün insanlar bebek olarak doğarlar. Gelişir, büyür ve yaşlanırlar.
Hayat dediğimiz süre, kısacıktır, göz açıp kapayıncaya kadar bir de bakmışız ki, geçip gitmiş.
Pek çoğumuzun çocukları vardır. Ve hepimiz çocuk olduk, oyun oynadık, düştük yaralandık, yaramazlık yaptık. Hatta kimimiz evden kaçtık ve uzak diyarlara gittik. Kimimiz ise evlerimizde anne ve babamızla birlikte zaman geçirdik, tarlada, bağda, bahçede çalıştık ve bunun yanında da okula gittik ve okumaya çalıştık, derken büyüdük. Evet büyüdük, büyüdük de nasıl büyüdük orası bazılarımıza göre güzel, bazılarımıza göre ise zor ve ya çileli olmuştur.  
Çocuk dediğimiz, oyun oynamalı, koşmalı, gezmeli, görmeli, olanaklar dahilinde en güzel elbiseleri giymeli ve en güzel yemekleri yemelidir. Çünkü insanın en güzel yılları çocuklukta başlar. Bu yıllarda aldığı eğitim ve öğretimle kendi hayatına yön verir. Çocukluktaki mutluluk, yaşantısına iz bırakan en güzel değerdir. Onlar en güzel hatıralardır.     
Tabi bir de madalyonun diğer yüzü var. Büyüklerin çocuklardan istedikleri. Aslında bu istekler pek çok büyüğün, çocukluğunda yapamadıklarıdır. Yani anne ve babanın istekleri, yine kendi anne ve babasının kendisinin yapmak istediklerine izin vermedikleridir. Durum böyle olunca da, bize çocuk iken, büyük insan olmamız istendi. Kendi hayallerini bizlerin üzerinde denemeye çalıştılar. Onlar çoğu zaman başarısız oldular, bizler ise mutsuz. Büyüdükçe çocuk olmayı özledik......
Böylece, bizler de yapmak istediklerimizi yapamadık. Ve hep bir yanımız eksik ve yarım kaldı.
Büyüdük.
Büyüdük ama zaman geçti, hayat bitti. Kimimiz istediklerimize ulaştık, kimimizin hayatı ise daha da karıştı. Zor bir hayata adım attık.
Peki biz çocuklarımızı nasıl yetiştireceğiz. Bunu iyiden iyiye düşünmek gerek.
Aslında unutulmamalıdır ki, çocuklarımızın başarısı ve başarısızlığı, bizim başarımız ve başarısızlığımızdır.  Çünkü onu ilk yetiştiren biziz, yani anne ve babanın yönlendirmesidir
Anne ve baba çocuğunu kendi ideallerine göre değil, çocuğun kapasitesine, bilgi becerisine göre yetiştirmelidir.  Böylece taşları doğru oturtmuş olur ve çocuğunu hayata bir adım daha önde başlatmış olur.
Bizler, çocukluğumuzda kendi yapamadıklarımızı çocuklarımıza yaptırmamalıyız. Kontrollü bir şekilde ne yapacaklarına kendileri karar vermeliler. Biz onlara düşünmeyi ve kendisini yönetmeyi öğretmeliyiz ki, yarınlarda kötü emellere sahip kişiler onları yönetmemelidir. Çünkü çocuklarımız kendilerini yönetmesini en iyi biçimde öğrenmiştir.
Bizler, iradesi sağlam güçlü bir beyin yetiştirmeliyiz.