"Yarın yapacağım"
"Zamanı gelince yaparım"
"Acelesi ne yaparız"
"Sabret fikirler olgunlaşsın"
Hepimizin kullandığı bu ve benzeri cümlelerin birçoğunun altında yapmak istediğimiz ve ertelediğimiz gerçekler yatar. Yıllar sonra derin iç çekişlerle geriye dönüp baktığımızda eğer ertelemeseydik neler olabileceğini kurgulariz zihnimizde. İşlerini vaktinde yapmayan insanlar için, "sonra" geldiğinde bu durum farklı olmaz. Ertelenen her şey için yeni bir "sonra" bahanesi bulunur. Zaten onlar için bu bahaneyi bulmak pek de zor sayılmaz . Aslına bakarsak erteleme, niyetle eylem arasındaki bir boşluktur. "Bunu daha sonra yaparım" demek de başlamak için doğru zaman ve ruh halini beklemek de "son dakikacılık" da bunun değişik yüzlerinden başka bir şey değildir . Eğer gerçekten başarmak istiyorsak, işe başlama disiplinini ve cesaretini göstermek zorundayız. Hayal etmek, istemek, arzu etmek, plan yapmak elbette küçük yada büyük her iş için gereklidir. Ama başarı ancak işe başlayanların sahip olacağı bir ödüldür. Başlayanlar hep başarılı değiller belki ama başaranlar hep başlayanşardır. Daima erteliyoruz duygularımızı, hayallerimizi, hedeflerimizi, aslında hayatımızı erteliyoruz da bunun farkında bile değiliz. Zaten farkına vardığımızda da çoktan iş işten geçmiş oluyor. Ertelemek hayatı kaçırmaktır desek yanılmış olmayız herhalde. Bugünün işini yarına bırakma atasözünün maalesef çok azımız uyguluyor. İşleri vaktinde yapmamak masum bir tembellikten çok daha önemli bir sorundur. Bu sorunla baş etmek ve kendimizi, ertelemenin rehavetinden kurtarmak zorundayız. Hepimiz erteleme yerine "aciliyet" kültürünü geliştirmeliyiz. Unutmayalım ki erteleyerek kaybettiğimiz zamanın yerine koyacak hiçbir kaynağımız yok.
SİZİN DÜŞÜNCELERİNİZ?
