Bütün mevsimleri çok severim. Her mevsimde kendime ait öyle güzellikler bulurum ki. Beşinci bir mevsim olsa onu da çok severdim eminim.
Kış mevsiminin vazgeçilmezi benim için kardır. Kışın baharıdır, özlemimdir, kışı sevme sebebimdir.
Ha yağdı ha yağacak diye yollarını gözlerim hep. Yağsın derim bir an önce, yağsın da beyazlatsın yüreğimizi, hülyalarımızı.
Garip bir büyüsü var bu karın, dışımı üşütse de içimi ısıtıyor. Gecenin bir vakti elimde kahve, camın önündeyim. Hareketsiz bir cadde, yanan sokak lambaları. Kar, çocuklar gibi masum ve saf yağıyor. Beyaz bir sükût ile muhteşem bir ikili olup, her yeri aheste aheste kaplıyorlar. Havanın rengi değişmiş, turuncu ile beyaz arası bir şey. İlk önce merdiven basamakları kayboluyor. Evlerin çatıları, kuşların çoktan terk ettiği, yapraklarını dökmüş ağaçlar; arabalar, yerler, ucunu göremediğim cadde, çöp tenekeleri, her yer beyazın tek bir tonuyla örtülüyor. Bütün renkler adeta hükmünü yitiriyor.
Masallar diyarına çevirdiği bu güzellik karşısında büyüleniyorum.
Tek tük insanlar geçiyor caddeden. Beyaz bir kartpostalın içinden geçer gibiler adeta. Yere bastıkça ezilen karların sesini duyuyorum. Karın üzerinde iz bırakıyor ayakları. Pencere kenarından ayrılamıyorum bir türlü.
Gökyüzünden dökülen bin parça lambanın ışığında daha bir ayrı güzel görüküyor gözüme. İlk başta hızlı gibi gözüküyorlardı ama yeryüzüne inmek için hiç telaş göstermiyorlarmış gibi zamanla yavaşlıyorlar.
Gökyüzündeyken siyah görünüyorlar fakat kristalize beyazlar aslında. Hiçbir zerresi birbirine benzemiyor. Hiçbir parçası birbirine değmiyor. Her tanesinin farklı geometriye sahip olduğunu duyduğumu anımsıyorum.
Evlerin ışıkları da söndü. Şimdi sokaklar kimsesiz ve dünyanın bütün sesi kesilmiş gibi hareketsiz. Sadece yağan kar taneleri hareketli.
Öyle estetik öyle romantik ki bu nadide silüet. Bazı şiirleri ve şarkıları daha anlamlı kılıyor. İliklerime kadar hissediyorum ´´kârdır yağan üstümüze geceden/ yağmurlu, karanlık bir düşünceden´´ dizelerini.
Hep böyle olsa, dünya hep bu kadar temiz ve masum olsa, örtse kar bütün çirkinliklerin, kötülüklerin üstünü, diyorum kendi kendime.
Camı açıyorum, kar taneleri yüzüme değiyor, gözlerime düşüyor. Kokusunu içime çekiyorum. İçimdeki çocuk ruh birden uyanıveriyor. Hiç yaş dinler mi kar? Her ne kadar çocuk olup oynayacak çağı geçmiş olsam da dışarı çıkmak, hiç basılmamış karlara basıp mutlu olmak istiyorum. Karla mutlu olabilen kocaman bir kalbe sahip olduğum için kendimi çok şanslı hissediyorum.
Ama boş sokaklara yağan bu sessiz senfoni beni düşündürüyor. Başka bir şey yapmama izin vermeyecek bir gücü var.
Özlediğim bu sessizliğin içinde huzurun sessizliğini duyuyorum, karla bütünleşiyorum.
İçim dinginlik ve sükûnetle doluyor. Bu yağan kar ruh halimi değiştiriyor. Düşen her taneyle birlikte, benim de bir parçam yere süzülüyor sanki. Hassas, narin, sessiz, hüzünlü...
Usul usul yağarken dalıyorum her bir tanenin düşüşüne, tıpkı geçip giden bir ömür gibi. Bana hayatımı sorgulatıyor. Bir sürü hatıra canlanıyor zihnimde çocukluktan kalan, gençlikten kalan. Kalbimde ebediyen tadını yitirmeyecek güzel anılarıma yol arkadaşı oluyor. Bir zamanlar bana ümidi, güzelliği, mutluluğu, çağrıştırırken artık güzel olan ne varsa özlemeyi de getiriyor beraberinde. Başka bir pencereden hayatımı izlemek gibi bir şey bu.
Durmayan zaman içimi acıtıyor.
Birden ölümü hatırlıyorum. Ölüm de böyle bir şey olmalı. Toprağa düşüp eriyen karlar gibi... Allah´a daha çok yakınlaşıyorum. Her nimetin hem şükür hem de bir sınav vesilesi olduğunu düşünüyorum. Bana verilen nimetleri fark ediyorum. Şükrediyorum, merhametli olana merhamet eden yaradana dua ediyorum:
Kalbimizi bembeyaz yap Rabbim.
Karın her şeyi temizlediği gibi ruhlarımızı da temizle.
