Annem; o yıllarda çok sağlıklı haberleşemediğimiz Fransa´daki ağabeyim ne zaman aklına düşse; gözleri nemli;
?Arif Ozanı koyda bir dinleyim ne var? derdi.
Ozan Arif´in teypten yükselen o yürek delen sesiyle;
?Yine akşam oldu gurbette ah ah !
Bilseniz nereler aklıma düştü.
Ellerin Yurdunda çürüdüm eyvah.
Doğduğum yöreler aklıma düştü.?
dediğinde, Annemin gözlerinden yaşlar boşalırdı.
Ozan söyler Annem ağlar, Annem ağlar Ozan söylerdi.
Usanmadan saatlerce hem ağlar hem dinler;
koca Ozanın;
?Hani Arif, şimdi nerede obam?
Nerede gardaşım, bacım, akrabam?
Hepside bir yana, ya anam, babam,
O bahtı karalar aklıma düştü?
sözüyle, Vatanına gelemeyen Arif ile vatanını terk eden oğlunu bir tutar, Ozan Arife ayrı, oğlu Mahmut´a ayrı ağlardı.
Tanışmadık, el sıkışmadık, aynı mekanda bulunmak ta nasip olmadı ama Ozan Arif bende derin izler bıraktı.
Akranlarım aşk şiirleri ezberleyip, sevda türküleriyle coşarken; ben onun, güzel Türkçemizle, bir gözeden akan berrak su misali tertemiz sesiyle söylediği türkülere, şiirlere mest olur, birçoğunu hafızama nakşederdim.
İlerleyen zamanda çok katılmadığım şiirleri ve açıklamaları da oldu. Ama, ben o günlerin hatırına olsa gerek koca ozana hiç kızmadım, hiç gönüllenmedim.
Milletimiz güzide bir ?deli? evladını,
Türkçemiz heybetli bir hizmetkarını kaybetti.
Rabbim rahmetiyle muamele etsin, mekanını cennet eylesin inşallah? (H.M.)
