?Muayeneye gelen bir hasta ile kısa bir bakışma sonunda tanıdık birbirimizi.
İlkokul arkadaşımdı.
Ayak üstü kısa bir sohbetten sonra
beni evine davet etti.
Gittik, samimice ağırladı.
Sonra heyecanla albümden bir fotoğraf çıkarıp uzattı.
- Bak bizim sınıfın fotoğrafı ama sen ya yoksun ya da ben çıkaramadım, dedi.
Fotoğrafı görünce başımdan kaynar sular döküldü, nefesim daraldı, bayılacak gibi oldum.
Ben de vardım o fotoğrafta ama o farkında değildi. 25 kuruş para toplanmış, ben veremeyince
Öğretmenimiz;
- sen ayrıl şöyle kenarda bekle
diye beni çıkarmıştı gruptan.
Bir kaç adım uzakta beklediğim halde, yarıdan kesmişte olsa fotoğrafta ben de çıkmıştım.
Öğretmenimizin o tavrı beni çok etkilemişti.
Çok üzülmüş, günlerce tesirinden kurtulamamış ve hatırladıkça ağlamıştım.
Şimdi doktor oldum ama arkadaşım farkında olmadan, hiç bir hekimin iyileştiremeyeceği bir yarayı seneler sonra yeniden kanatmıştı.?
(Genç Beyin dergisinden iktibas edilmiştir.)
Öğretmenler, Hocalar, Muhteremler...
O kadar mühim bir vazife ki sizin ki.
Bir sözünüzle insanları ikiye bölebilir,
Bir fiskenizle paramparça edebilirsiniz.
Ne olur önceliğiniz hep ve sadece, size emanet edilenler olsun.
Başka hiç bir şey değil. (H.M.)
