Birçok anne-baba, çocukları ile olan iletişimlerinin mükemmel olduğunu düşünür. Bu belki anne -baba açısından doğrudur; Ama ya çocuk açısından? Acaba gerçekten çocuk açısından bakıldığında her şey yine güllük gülistanlık mıdır?
ANNE GİBİ ANNE, BABA GİBİ BABA OLMAK
Sağlıklı aile modellerinde, anne ?annedir?, baba da ?baba?. Çocuk da zaten anne gibi anne, baba gibi baba görmek ister. Ne yazık ki günümüz sosyal yaşantısı, anne-babaların aile içindeki rollerini altüst etti. Artık kapısını araladığımız evlerin bir çoğunda ?pembe babalar? ile ?hırçın anneler? e rastlamak artık hepimize çok normal geliyor. Hâlbuki Sağlıklı aile yapısında anne, ?şefkat ve sevgi?yi, baba da aile içinde ?otorite?yi temsil eder.
Otoriter olmak, zor kullanmak, asık suratlı ve sert yapılı olmak anlamına da asla gelmemelidir. Gerçek otoriter kişi, sevecen yanı ile kural koyucu yanını karıştırmadan dengeli hareket eder.
Örneğin Öğretmen sınıf içinde bir otoritedir. Öğretmensiz bir sınıf kaosa döner. Bir yandan öğretmen sınıfındaki öğrencilere başarısızlık durumunda kırık not verirken öfkeli ve asık suratlı olmak zorunda değildir. Aksine düşük not alan öğrencisine, ?Bir dahaki sefere daha yüksek not alacağını umuyorum? diyerek hem sınıf içindeki otoritesini elinde tutar hem de sevecenliğini muhafaza eder.
İşte aile içinde otoriteyi temsil eden baba, asla asık suratlı, öfkeli, sinirli hali ile ?Bu evin otoritesi benim! ? dememeli. Evde terör havası estirmemeli. Zaten böyle bir babanın üstlendiği rol, otorite değil; ?Zayıf kişiliğin dışa yansıyan yönü? dür.
Bunun tam zıddı olarak bazen babalar, otorite konusunda tam ters istikamette zafiyetler taşıyabilmekteler. Böyle bir baba, başındaki otorite tacını taşıyamayacak kadar hafif meşrep, laubali, aile içindeki sorunlardan ve sorumluluklardan habersiz olmaktadır ki evde kimse ona hak ettiği otoriteyi verme taraftarı olmaz.
Bir çok babanın, ?Beni evde dinleyen kimse yok? diye yaptığı serzenişin altında böylesi zafiyetlerin yattığına dikkatlerinizi çekmek isterim..
