Devletin Numune, Halkın Millet Hastanesi dediği bir hastane.
Hastaların, şifadan çok çaresizlikten yığıldığı; yorgun, bezgin ve yılgın gözlerle kümeleşip birlikte eziyet çektiği bir yerdi
Hizmet yoktu, temizlik yoktu, ilgi yoktu.
Ama öyle bir şey vardı ki; gördüğünüzde gönül teliniz titrerdi.
Bükülmüş beli, zayıfça bedeniyle, 60´ını geçmiş bir ihtiyar; dört tekerli, iki katlı küçük bir el arabasına; alabildiği kadar su bidonu doldurur, her gün geceler yarısına kadar tüm hastaneyi dolaşırdı.
Onu gören hasta ve refakatçiler başına üşüşür, ellerindeki kapları doldururlardı.
Kimse adını bilmez, zaten pek de konuşmazdı.
Yorgun sesi sadece;
- su su su
derken duyulur; değil ücret, teşekkür dahi beklemeden gölge gibi kaybolurdu.
Su o zaman çok kıymetliydi.
Zira, şimdiki gibi her yerde ve her elde bulunmaz, büfelerde de satılmazdı.
Hastanenin büyükçe olan bahçesinin yanındaki "tatlı su" çeşmesinden doldurur dağıtırdı.
Rahmete gideli sanıyorum 10 yılı geçti.
Elinden, belki on binlerce insan su içti.
Mekanı cennet olsun. Rabbim Peygamberine komşu eylesin.
Bunu paylaştım zira;
kaç gündür duyduklarımız; gördüklerimiz;
İnsandan, insanoğlundan ve insana dair her şeyden tiksindirdi bizleri.
Güzel örneklerle teselli olmaya, nefes almaya ihtiyacımız var.
Ne demiş eskiler
?kem emsal emsal olmaz?
Ya da;
Azeri Türklerinin dediği gibi.
?Adam vardır, adamların nakşıdır.
Adam vardır eşsek ondan yahşıdır.? (H.M.)
