TEŞEKKÜR EDERİM

İletişim çağı adına binbir türlü ıvır zıvırın çevremizi sardığı günümüzde sanki biraz unutulmaya başlamış en büyük erdem. Bazen büyük kapılar açan, bazen de hiç tanımadığın birinin yüzüne küçük bir tebessüm konduran abrakadabra. Bana sorarsanız adeta insanlığın elindeki bir sihirli değnek. Yalnız ne gariptir ki, insanlar tarafından pek fazla rağbet görmez. İnsanlara,  teşekkür etmek zor geldiğinden midir nedir bilinmez ama bu cümle az gelir kulaklarıma. " Nasıl olsa görevi, yapmak zorunda,  paşa paşa yapacak" zihniyeti adeta etrafımızı çepeçevre kuşatmış durumda.İletişim çağı adı altında insanlığımızdan her gün bir parça koparıp olmadık şeylere inandırıyorlar.Olağan hayatımıza kibirden takım elbise dikiyorlar.Her insanı kendi hayatının kralı yapmaya çalışınca ortalıkta haliyle bir sürü sahte krallık oluşuyor.Biraz parası olan gittiği yerdeki görevlileri emrinde çalışan köle gibi görüyor."Parasıyla değil mi,bana hizmet etmek zorunda" zihniyeti virüs gibi yayılıyor.Dolayısıyla teşekkür ederim cümlesi gün geçtikçe fantastik edebiyattan bir cümleye dönüşüyor.Etrafımızdaki hiç kimse, dostumuz, hizmet sektöründe çalışan insanlar,eşimiz,alt kadememizde çalışan insanlar vs. evet hiç kimse bizim için bir şey yapmak zorunda değil.Bu nedenle de birisi bizim için bir şey yaptığında teşekkür edelim,yaptığı işin zahmetini ya da ona olan samimiyetimizi düşünmeden...Tamam kabul hayatımız sıkıntılarla geçiyor.İşsizlik ,pahalılık,terör, hayallerin vücut bulmadığı bir yaşam... Tarifi olmayan bir stres fırtınasında yaşıyoruz.Teşekkür etmek işte fırtınadan huzura ,sakinliğe ve insan olmanın erdemine açılan bir kapıdır.Teşekkür kibirden arınmanın da formülüdür.Kibir şeytanın en sevdiği günah değil mi? İşte formül...Peygamber efendimiz (sav) "insanlara teşekkür etmeyen Allah´a şükretmez" diye buyurmuş.Burada dinimizin insanlara olan teşekkür borcunun ödenmesine ne kadar önem verdiğini de görüyoruz. Sabahtan akşama kadar çalışıp bir hayli bunalmış bir memura "teşekkür ederim"demekle ne kaybederiz ki? Her ne kadar vazifesi bu olsa bile, bu teşekkür belki onun yorgunluğunu bir nebze azaltacak,belki işini daha çok sevmesine daha iyi yapmasına ,kim bilir belki de günün stresini eve taşımasına engel olacak. Şöyle bir düşünelim hayatı paylaştığımız eşimize, bizi yetiştiren anne babamıza,kapımıza gelen kuryeye,komşumuza,apartman görevlisine kısacası bizim için zaman ayırıp herhangi bir iş yapan insanlara en son ne zaman teşekkür ettik? Hayatı yaşanılır kılan teşekkür etmekten ne olursa olsun vazgeçmeyelim...