Anne çocuğuna, Koca Karısına zırhtır.
Aile yuvası ise hepsine...
Başımıza gelen musibet ve belaların temelinde; evlerimizin " Yuva " hüviyetini kaybedip pansiyona dönüşmesi yatıyor.
Taş yerinde ağırdır demiş dedelerimiz.
Tıpkı öyle;
Anneye yuva gerek, Anne yuvasında gerek.
Kadını "geçim" adlı pehlivanın önüne atıp güreştirmek, ona yapılacak en büyük zulüm.
Büyüklere namaz çağrısı olan Akşam ezanı, bizim için eve son giriş sireni idi çocukluğumuzda.
Hem de herkesin herkesi bildiği, tanıdığı, akraba olduğu bir mahallede oturmamıza rağmen.
Akşam yemekleri, iştiraki mecbur olan Aile toplantılarıydı adeta.
Şimdi kötülükler de dışarıda, kötülerde.
Ama gel gör ki ev kilitli, herkes her bir yerde.
Aile fertlerini dış tehdit ve tehlikelerden korumanın yegane yolu; Evlerimizi yeniden " Aile yuvası" yapmak ve Aile fertleri için güvenli limanlar haline getirmekte.
Tıpkı Dedelerimiz gibi... (H.M.)
