Güzel ülkemin güzel insanları bundan 10-15 sene öncesine kadar bir insan vefat ettiğinde - ne kadar fikirler ateş ve su gibi zıt da olsa- hayâ dediğimiz o güzel ahlakı bir kenara atmazlardı. 'Hayırla yâd etme' minvalini hiçe saymazlar, o insan için saygı dilini terk etmezlerdi. Nezaket ve insan olmak bunu gerektirirdi zaten. Ölen kişi hakkında toplu nefret kusulması günümüz Türkiye’sinde,  ne hikmetse artık çok sık rastlanan bir olay oldu. 31 Aralık 2015 günü, Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan'ın, Suudi Arabistan programını takip eden Yeni Akit Gazetesi köşe yazarı, gazeteci Hasan Karakaya, Kâbe’yi ziyaret edip umre yaptıktan saatler sonra kalp krizi geçirerek ahrete intikal etmişti. Ebediyete gittiği âlemde kendisine Allah'tan sonsuz rahmet dilerim. Her zaman kendisini rahmete yâd edeceğim. Yazılanlara bakılacak olursa seveni de sevmeyeni de ne kadar çokmuş rahmetlinin. Bu kadar takipçisi olduğunu da bilmiyordum açıkçası. Ölümünden sonra sosyal medyada yapılan yorumlar, hakkındaki kötü söylemler, toplumdaki kutuplaşmanın ne seviyeye geldiği bir kez daha gösterdi. Yazılanları, yapılan saldırıları, çirkinlikleri burada anlatmayacağım. Yorumlara itibar etmedim beni de bağlamaz zaten. Kimse kimseyi sevmek zorunda değil ama eleştirinin de bir ahlakı, bir saygısı olmalı diye düşünüyorum. Aynı fikirde bulunmadığımız insanların ölümünün ardından saygısızlık yapmanın hiç bir manası yoktur ve bu Hasan Karakaya için de geçerlidir. Yıllardır birçok aykırı sayılabilecek kalemi takip ederim. Hatta zevkle okurum. O yazarlardan biri öldüğü zaman onun arkasından söyleyecek iyi bir lafım yoksa susmayı da iyi bilirim. Sormak isterdim nefreti gözünü kör etmiş olanlara, bu adam kim? Terörist mi, eli kanlı cani bir katil mi? Adam mı öldürmüş, ülkeyi mi satmış, hainlik mi katliam mı yapmış? Yeri geldiğinde bir katile bile hümanistlikten dem vuranların, sevinçlerini görünce sanırsınız ki kendilerine cennetten müjdeji gelmiş de cennetlik olmuşlar. Neredeyse sevinç çığlıkları atacaklar, bayram ilan edecekler. Nedir bu kuyruk acısı? Nefret ve kin söylemi içinde bulunanlar, bunun sebebini açıklamalılar en azından bunu düşmanları bile olsa cesur bir yüreğe borçlular. Yazdığı zaman taş üstünde taş bırakmayan nice yazarlar bu ülkede. Hatta nefret yarıştırmada maşallahı olan gazetecilerimiz de var. Onlar öldüğünde de mi üslubunuz böyle olacak? .......... Bazılarının gerçekten de hiçbir zaman sevmediği ve sevemeyeceği bir adamdır Hasan Karakaya.  Tanıyanların da 'kalemi ne kadar sertse, yüreği o kadar yumuşak' dediği   cüssesi  küçük  yüreği  dağ  gibi  bir  adamdır. Cumhuriyetin kuruluşundan itibaren   gergin   iki  siyasi kutbun sağ kanadında yer alan önemli kalemlerden biriydi. Kabul  ediyorum  kalemi  ziyadesiyle   sertti  ama  iyi  bir  kalemşördü. Kanaatimce  o  sert yazılarını o zulümler sebebiyle, haksızlıklar karşısında yazıyordu. Cesurdu, dava  adamıydı, çizgisinden  hiçbir  zaman ayrılmayan,  eğilip  bükülmeyen, esen  rüzgarlara karşı  yön  değiştirmeyen,  hep  dik  duran  bir  şahsiyetti. Bugüne  kadar   neye  inandıysa  onu   savundu,   onu  yazdı.  28 Şubat'ın karanlık dehlizlerinde inananların tutunduğu bir dal oldu. Ezilen  çoğunluğun   sesini   yazan  mert   bir  kalemdi.  Defalarca   gazetesi  kapatıldı  yine  de  geri  adım  atmadı. Herkesin  tir tir  titrediği  bir  dönem  olan  28 Şubat'ta,  korkusuzca, sözünü  esirgemeden  yazmış, hatta  üslubunu  daha  da  sertleştirmişti. Bugün  arkasından  fütürsuzca  konuşanlar  bile  içimizi  soğutabilmek  için  onun  yazdıklarını   okuyoruz , diyebilmişlerdi. Hakkında 3 bine yakın dava açılan, defalarca  kez gözaltına alınıp  cinayet azmettiricisi  olarak bile  tutuklanan , olmadık iftiralara maruz kalıp  yığınla kumpas girişimini göğüsleyen , meslektaşları  tarafından  '' Abi''  olarak  bilinen   Hasan  Karakaya,kendisiyle  yapılan  bir  röportajında: ''18 yıldır  Akit'tesiniz,kimi   zaman  Vakit olsa da ismi.  Bu süreçte sizde en çok iz bırakan olaylar hangileri? Çok büyük baskılar gördük, tehditler aldık. özellikle 28 şubat döneminde.SSK'dan müfettişler gelip bir ay boyunca burada defter inceledi. Hiçbir şey bulamadılar, taciz etmek için yaptılar. Yayın hayatımıza başladığımız  Aksaray'daki binanın önüne, patlamamış el bombası koydular. 400 polis, 2 panzer, keskin nişancılar eşliğinde bir baskına maruz kaldık  1999'da. Odamda 3 saat bir arama yapmışlar, ne aradılarsa.Binayı hedef alan 2 kurşun sıktılar, bir gece. Kurşun hâlâ üst kattadır. Gözaltılar yaşadık. 6 gün gözaltında kaldım.''  demişti. Böylesi   çilelere  göğüs  germiş  yine  de  o  dönemde  korkunun  kölesi  olmamış,  o netameli  günlerde  duruşunu  bozmamış ,  kaç    tane  gür  sesli  kişi  var  bu  ülkede ? Kaç  tane  onun  gibi  İslam'ın  kırılamamış  kalemi ,  kararlı  dava  adamı  var ? Zalime  hak  ettiği  dilden  karşılık  verdiği   için   herhalde   bu  itibarsızlaştırma  çabaları. Kim  ne  derse  desin  hafızamda  hep haksızlığa  uğrayan,  mazlum  Müslümanların   o  dönemin    medyadaki  sesi  olarak  kalacak.   Son  söz  niyetine, yarasaların hatırı için güneş doğmaktan vazgeçmez. Rabbim  cennet ve  cemali  ile müşerref eylesin. Biz razıyız ondan Rabbim de razı olur inşallah. Ölülere bile tarafına göre muamele eden insanların bittiği günleri görmeyi dilerken, merhumun Necip Fazıl’dan en sevdiği dizelerle bitirmek istiyorum. Ölürsün, kapanır yollar geriye Ben mezarla sırdaş olur beklerim Varılmaz hayale işaret diye Toprağında bir taş olur beklerim

HABERİ SİTEDEN OKU...