Biz dedi; Ağır Ceza Reisi olan teyze oğlu; - Küçücük bir köyden kimi Hakim, kimi Doktor, kimi Kaymakam, kimi de Öğretmen olan 10´dan fazla yetişmiş insanı, ilkokul Öğretmenimiz Arif hocaya borçluyuz. - Nasıl? dedim. - Okul gezisine götürüyorum diye bizi, ailelerimizden gizli parasız yatılı sınavına götürdü. Zira bizi ilkokuldan sonra okutmayacakları için, ailelerimizin izin vermeyeceklerini iyi biliyordu. Ulaşımın zor, vasıtanın kıt olduğu o zamanlarda; Üç gün boyunca, lokantada yedirdi, otelde yatırdı. Kendisi de başucumuzda tahta sandalyede sabahladı. Üstü başı perişan olanlara mağazadan giysiler aldı. O şartlarla girdiğimiz sınavda başarılı olmalıydık. Yaşlarımız küçüktü ama o sınavı kazanmamız gerektiği iyi biliyorduk. Kendimiz için değilse bile Arif hoca için kazanmalıydık. Ve Öylede oldu... Biz dedi, gözleri nemlenerek; - Bugün her ne isek hepsini Arif hocaya borçluyuz. ... Rabbim Arif hocaların sayısını arttırsın. Kıymetli Öğretmenlerimiz; Nesiller, Her daim ve mutlaka sizlerin eseri olacaktır. Gününüz kutlu yarınınız ve sayenizde yarınlarımız umutlu olsun...