Uğruna canlarını feda edebilecek; Baba, kardeş, oğul ve koca ile ihata edilmiş dört burçlu kaleyi, “Zindan” gösterdiler kadına… Kadın da kaleyi zindan bilince; Önce Kocanın burcundan başladı yıkmaya. Sureti haktan görünen müptezellerin yapay aferin ve sahte alkışlarıyla, coşup tarumar etti tüm surları. Zindandan hürriyete! uçacağını zanneden kadın, çok geç fark etti; aslında nereden nereye düştüğünü… Şimdi kaleye nispetle, tek duvarlı bir viranede yer bulabildi ancak. Yaşlandığında sevmek beklediği nazarların nefretiyle, o tek duvarın da yıkıldığını gördüğünde, dank edecekti kafası… Zira o tek duvar, dişiliği hatırına örülmüş idi. Kalesinde muhkem iken, Dünyaya meydan okuyabilen kadın; şimdi korkar oldu, kendi nefesinden bile... Sarp bir kalenin emniyetine malikti oysa… Taş yerinde ağırdı. İnci erbabının elinde kıymetliydi. Başlara taç olmayı değil, izbelerde baç olmayı yeğlediğinde; Kadın önce kendine yazık etti, sonra da tüm üstüne titreyenlere… Ama en çok da, İnsana yazık etti. Hem de, hilkate ve bütün bir insanlığa...