Hayat

Hayat; doğumla ölüm arasındaki yaşanan her şeyi içine alan bir süreçtir. Milyonlarca yılın içerisinde, belki de sadece bir damla kadar olan bu süreci, biz insanlar hiç bitmeyecek gibi gelen bir zamanın parçası sayarız. Hayatın her safhasında algıladığımız her şeyde insanlar için bir tespitin icrası vardır. Onu görebilmekte aklın bilge halidir. Keşiflerin bizle için ne kadar hayalci ve ulaşılması güç şeyler olduğunu kavrayıp sonra ona alıştığımızdaki sıradanlaşmasını görmek gerek. Hayatımızda birçok şeyde bu duyguları yaşamıyor muyuz? Önce şaşırıp, sonra alışıyoruz. Bütünleşmek, ait olmak, sahiplenmek, “Düşünüyorsam varım” demektir diyen düşünürün mantığına bürünmekte bizler için var olan bir kural değil mi? Neler vardır o yaşamın içerisinde. Acı, keder, elem, hüzün, hicran, sevda, aşk, mutluluk, nefret, kin ve daha nice duygular yerleşmiştir. Tarif ederken ve tanımlarken bile zorlandığımız bu duyguların hepsi, hayatımızın bir rengidir. Siyah ve beyaz ile aradaki bütün renkler, hep bizim peydah ettiğimiz, belleğimizde kodladığımız, görünce de “ah işte o” diyebildiğimiz, o kadar çok renk ki gökkuşağı bile içerisine alamaz. Bunlar bizim yaşamımızın birer parçasıdır. İlkbahar, yaz, sonbahar, kış, mevsimler, mevsimlerin kendine has renk tonları, yaşam kuralları, sıcak ve soğuk arasındaki ılıklık, kuru ile yaş arasındaki nem, hepsi hayatımızın içerisin de olan özel duyguların ürünü realitelerdir. Doğumla ölüm arasındaki hayatımızın anlamı bütün bunlar. Sevda dediğimiz insani yüce haslet, yaşantımızın en önemli olgusudur. Onunla severiz her şeyi. Yaratılmışı, yaradan dan ötürü sevmenin de temelinde sevda var. İlahi güç, erdemin içerisinde de sevdayı mihenk kılmış. Erdemli olmanın başlıca ilkesidir sevgi. Sevgili olmanın da en ince ayrıntısıdır sevda. Soluduğumuz nefeste bile bu duygu hâkimdir. Hayatımızın rengidir sevda. İçerisinde fırtınalar kopan bir insanın durgunluğu ve mutluluğudur sevda. Meltemle başlayan esintidir. Bitmemiş, küllenmiş bir aşkın yeniden alev almasıdır sevda. Hayatımızın anlamıdır işte bu akıl dolu duygu manifestosu. Hayat dediğimiz bu süreçte herkesin mutlaka yaşadığı, anlamlandırdığı, renklerin gözlerden beyne, tınının kulaktan beyne, dokunuşun duyudan beyne, tatların hissederek beyne ulaştırdığı güzelliğin tanımıdır. Yaşamak gerek. Sizlerde yaşıyorsunuz. Farklı farklı anlatıp, yorumluyorsunuz. Aşığın sazının telinde mızrabıyla ifade ettiği, anlatıp söylediği türküdedir sevda. Onu yaşamak gerek. Aslı gibi, Yunus gibi, Leyla ile Mecnun gibi, Mevlâna, Hacı Bektaşi, Pir sultan gibi.  Aşkın şarabını yudum, yudum içenlerin ulaştığı makamın adıdır sevda. Doğum ile ölüm arasındaki hayatımıza sığdırdığımız, o bir nefes kadar anlık sürecin, bizim için uzayan ve bitmeyecekmiş gibi gelen zamanın, içerisinde ona mutlaka yer vermelisiniz. Vermelisiniz ki yaşamın tadına varasınız. Vermelisiniz ki niçin var olduğunuzu bilerek, kadir ve kıymet, ahdi vefa, şükür ile minnet edesiniz.   Deriz ya yaşarken hayat hep boşmuş diye! İşte boş dediğimiz şey, sevdadan yoksun olan, tanımlayamadığımız süreçtir aslında. Onu doldurmak eşref insan olarak fıtrata uygun yaşamakla mümkündür. Bunda da sevgi en önemli özelliktir. Sevelim, sevilelim, hayatı yaşanır kılalım, nefreti ve kini hayatınızdan çıkarıp, onun yerine sevdayı koyalım ki insanlık kurtulsun.   Zor olan sevmek değil nefret etmektir. Siz zoru değil kolayı seçin. Hep bağış yapmak değil, barış yapmaktır hayatın anlamı. Onu yaparak ve sevdanın, yudum, yudum sindirerek ve hazzını hissederek hayatımızı yaşamalıyız. Zor olanı değil kolayı seçin.  Sevin, sevdayı tadın, sevgiyle bakın her şeye. Hayatımın rengidir sevda deyin. Yarım kalmış duyguların tamamlanmasıdır sevda. Yaşamın da anlamı bu değil mi sizce?