Kadın

Yeryüzüne sığdıramadığınız güçlü varlık. Evlat, anne, eş ve kimi zaman da dünyanın ta kendisi. Peki biz ülkemizde bunca şey ifade eden “Kadınlarımıza” sahip çıkabiliyor muyuz? Hiç düşünmeyin, sahip çıkamıyoruz daha doğrusu “ÇIKMIYORUZ.”Yüzlerce, binlerce kadın her an evinde, ıssız bir köşe başında , sokak ortasında ve en acısı evlatlarının gözü önünde acı çığlıklarını duyacak birisini bekliyor. Ama biz duyarlı(!) insanoğlu her zaman olduğu gibi kulaklarımızı kapatıp gözlerimizi yumup hayatımızı yaşamaya devam ediyoruz. Biz hayatımızı umursamazca yaşamaya devam ettikçe o çaresiz kadınlar acı içinde “ boğazları kesilerek, camdan aşağı itilerek , 20 yerinden hunharca bıçaklanarak” katlediliyor. Bu sırada kulaklarda bir çığlık daha yankılanıyor: “Anne, lütfen ölme!”Evlatlar annesiz, anne ve babalar evlatsız, yeryüzü ise kimsesiz kalıyor. Koca bir ateş parçası kalbimizin tam ortasına düşüyor. Yakıyor yakıyor kavuruyor. Ama sadece birkaç gün. Birkaç gün ağlıyoruz, sloganlar atıp yazılar paylaşıyoruz daha sonra hiçbir şey olmamış gibi kahkahalar eşliğinde videolar paylaşıyoruz, eğlenceler yapıyoruz. Yaşadık bitti sonuçta bunlar bizim başımıza, sevdiklerimizin başına gelmedi unutalım diyoruz ve saniyeler içinde unutuyoruz. Biz çığlıklarını duymadığımız, elinden tutmadığımız, yoldaş olmadığımız canlar şiddet görüp katledilirken hayatımıza devam etmeyi hiç ama hiç hak etmiyoruz! Ne olur artık ses olalım, umut olalım. Acıyı birlikte sırtlanalım, birbirimizin elinden tutalım. Unutmayalım, bir gün biz de acımasızca katledilip yol ortasına atılabiliriz.Kadınlarımızı yani her şeyimizi acı çığlıklar atarak toprak altına koymayalım. Şu geçici dünyada kadınımızı yok saymak nefessiz kalmak demek. Kendi ellerimizle nefesimizi kesmeyelim.