Şiirden öte bir köy vardı; Sevdiceğin gözlerinde doğardı güneş her sabah Endamında öğrenirdi rüzgarlar, nasıl esilir? Secdeye dururdu gök dağların doruğunda Sonra o köy yanardı hep kalbimin kovuğunda. Kelebekleri sakladım oraya dair içimde Bir ben ve yine ondan bir hiç sadece kaldı elde Şatolar kuruldu şimdi tacı tahtı altından Gökte kaldım mekanlar kaydı gitti altımdan Ama gel gör kum gibi ufalandım da durdum Benden hicret etti devamlı sığındığım o yurdum Aynalarda yansıyan benden değil bilirim Ölmedim ama bir gün, muhakkak dirilirim Şimdi kalkıp geçmişe gitsem elimdeki bastonla Gözlerim ne görecek katarakttan bir tonla? Der zaman, şimdi elmas sandığın aslında o dem kömür Sevmek ki iki hece, ama bulmak bir ömür...   leylifer