Bir çingene güzeli  saçlarında menekşe Adını söylemiyor kim nereden bilecekse Uzaklardan esen  rüzgar ruhunda tepiniyor Gerçeği acı zehir büyüyüp serpiliyor Bilmiyorum bu rüyanın kaçıncı levelinde Geleceğe beton dökmüş sevdiği evvelinde   İncecik ellerinde bir varı yoku kalmış Dolaşık saçlarını beline kadar salmış Gözlerinin karasında renkleri allı morlu Gülecek gülmesine ağlamak onu yordu Sanki takılı kalmış bir oltanın ucunda Koza örmekte derdi unutacakmış uçunca   Biraz mahzun biraz arsız aynasını çıkarıp Baktı  batan kirpiğine cilveleşip şimarıp Yaşı daha on altı ne çocuk  ne de büyük Hayali boşa basmış burkuk yürek, onca yük Geceyi o esmer kucağında uyutup Deli olmayı seçmiş hüzünleri avutup   Tanıyanlar diyor ki adı Mihrican bunun Ağzını bıçak açmaz ne sorarsanız sorun Bir oğlana aşıktı yandı yandı kül oldu Gül olup açacaktı gonca olmadan soldu Ne oldu ne bitti kimse bir şey bilmiyor Başka aleme geçti ölmüyor dirilmiyor.   Leylifer