Şükür, aslında herkesin elinde olan ama çoğunun kullanmayı bir türlü beceremediği bir tür anahtardır. İnsanın kendi iç zenginliğini fark etmesini sağlayan, farkındalığını çoğaltan, hayatın daha anlamlı olduğunu kanıtlayan b,r duygudur şükretmek. Bu anlamda şükretmek mutluluğun gizli anahtarı diyebiliriz. İnsanoğlu şükrettikçe ruhunun zenginliğini daha da çoğaltır. Mutluluğunun farkına varıp, hayatına yeni yeni mutluluklar katar. İnanmak ve beklemek? Beklerken elimizdeki azlara, çoklara her şeye şükretmek? Aslında yapmamız gereken tek şey bu. Olumsuzluklardan olabildiğince uzak kalarak, iyi şeyleri hatırlamak? Güzelliklerin yine güzellikleri çektiğini, karamsar ve olumsuz düşüncelerin de coşkumuzu bir balon gibi söndürdüğünü unutmamak lazım.Peki hangimiz yeterince şükrediyoruz? Hangimiz elimizdekilerle yetiniyoruz? Şükür o kadar uzak bir kelime oldu ki insanoğlu için? Hep hayatın bize daha fazla şeyler sunmasını bekliyoruz. Oysa verdiği onca nimete dair tek bir şükür kelimesi dökülmüyor dudaklarımızdan. Hep daha fazlasını arzuluyor, bir olan şeyin üç, beş, on, yüz olmasını istiyoruz beklide. Olmadığında isyan da ediyoruz ama olduğunda asla şükretmiyoruz. Çünkü gözlerimizi hırs bürümüş. Hep her şeyin daha fazlasını ister olmuşuz. Ve maalesef ki artık doymayı bilmiyoruz. Ve korkarım insanlığın sonu da bu hırsı ve gözünü doyuramaması olacak. Bizler için bahşedilen onca nimete nankörlük etmek, hazin bir sonu da beraberinde getirecektir.Gelin şükreden insanlardan olalım. Gelin tercihimizi isyan ve aç gözlülükten değil de şükürden yana kullanalım.