Bir seni anlayamadım bir de seni sevdiğimi Kalbimin derebeyliğinde bağlanmış elim kolum Herşeyin sonbaharında ilkbahar arzularken Öyle bir rüzgar esti ki kayboldu sağım solum   Sahili olmayan deniz, kanadı olmayan kuş Basamaklarda tökezliyor demirden adımlarım Güneşe küs gökyüzü,  inişsiz onca yokuş Musallada kuruyor kalpte yıkadıklarım   Ben şiire dokunmadım, haşa; bana şiir dokundu Önce bir ezan duydum sonra sela'm okundu Şimdi herkes biliyor ki seddini yıkan selim En son şiire sayfa bekler kefenimde kalemim   Yıldız yere indiğinde, göğe leyl sindiğinde Sen de anlarsın birgün, gönle aşk bindiğinde Ol kainat muhabbetten etmiş kendinde zuhur O muhabbet vechindendir semavat böyle durur   Nilüfer Akıngül Leylifer