2023 yılını geride bırakmamıza çok ama çok az kaldı. Peki bu yıl nasıl geçti? Hepimiz için can yakıcı, çaresiz ve bolca kırgın. Çünkü 6 Şubat gecesi büyük bir hüzne uyandık. 11 ili etkileyen o yıkım hepimizin kalbini de yıkıp geçti, ezdi. Koca binalar tuzla buz olurken nice hayaller, umutlar da o binalarla birlikte yıkıldı. Kundaktaki bebekler, annesinin koynundaki minicik yavrular, birbirini çok seven yürekler birbirinden saniyeler içinde koptu. O kısacık saniyeler içinde ülkemiz yerle bir oldu. Kimimiz ağlayarak kaçıştı kimimiz ölüme teslim oldu dilinde kelime-i şehadetle. O gece mutlulukla, umutla gözünü kapatan insanlar o gecenin sabahına ulaşamadı. O geceden sonra da hiçbir şey eskisi gibi olmadı, olamazdı. Çünkü biz her acıda her dertte bir olmak için çabalayan bir toplumuz. Çünkü biz yanıbaşımızda canlar giderken evinde huzur içinde oturmayı vicdanına sindiremeyen bir toplumuz. O acı geceden sonra da birbirimize yaslandık. Elimizde olan olmayan ne varsa acı içinde kavrulan kardeşlerimize ulaştırmak için koşturduk. Kimisi küçücük bir oyuncağını kimisi hiç giymeye kıyamadığı montunu hiç tanımadığı kardeşlerine yolladı gözlerinde yaşlarla. Hüzün koktu her şehir hüzün koktu her sokak, acı içinde sağ çıkan tek bir kişiyi bekledik televizyonun başında. Uyumaya utandık, yemek yemeye utandık. Ama şunu hiç unutmadık her şey bizim için. Biz birbirimizin kötü gününe yoldaş olmazsak eğer kimse bizim yanımızda olmaz. Biz birbirimize dayanağız ve öyle olmaktan vazgeçmemeliyiz.