"Bana ne" bencilliği, "Sana ne" arsızlığı getirdi. İyi hatırlıyorum; Biz büyüklerimize "bana ne" diyemez, "Sana ne"yi ise hayal bile edemezdik. Şimdi herkes kocaman, koskocaman oldu. Kimsenin kimseye ihtiyacı kalmadı. Duyarsızlığını, "bana ne" Utanmazlığını da "sana ne" duvarlarının arkasına gizliyor. Aslında bu uğursuz iki kavram, İnsanı yalnızlığa, yalnızlaşmaya itiyor. - Alt katta hasta var kızım yavaş ol - Bana ne - Öyle yapma oğlum ayıp - Sana ne Kimseyle ilgilenmeyen, kimseyi de karıştırmayan nesilden ortaya çıkan manzara ortada; Çıkarcı, duyarsız, bencil, arsız, utanmaz, cimri, kaba, korkak ve daha neler... Onun içindir ki, evvel görmediklerimizi görüyor, Önceden duymadıklarımızı duyuyoruz. Halbuki insan, yadın acısını duydukça insan, Hürmet, muhabbet ve ünsiyet ettikçe adam oluyor. Soğukta üşüyen bir yetimi görüp titremeyen, Komşusunun uğradığı felakete ağlamayan, Açın, yoksulun dilinden anlamayan adam; bin yıl yaşasa ne olur. Üstadın bakış açısına ne kadar muhtacız oysa "Kazanda su kaynasa, sanki ben pişiyorum. Bir kuş, bir kuşu öldürse, ben can çekişiyorum..."