Tenâkuz Boşluğundaki Ölüm

İnsanların haleti ruhiyesi, tıpkı yaşamın binbir yüzü gibidir. Bazen keder ve bazende umut halesinde gezinir. Nitelikli karakterler ise, olağanüstü durumlarda tebarüz eder. Hangi hissiyatta olunursa olsun, olaylar karşında gösterilen tavır, o kişinin şahsiyetini özetler. Bu sebeple, ahlakımızın mahiyeti, söylediklerimiz ve söylemediklerimiz ile yaptıklarımız ve yapmadıklarımızın toplamından ibarettir.    İslam-Türk medeniyetinin iki ana ciheti vardır. Birincisi ilahi, ikincisi ise irfanidir. Yapılan her işin ve söylenen her sözün temelinde, bu iki mefhumu yatar. Bundan dolayı hem ifrat ve tefritin kendisi, hem de bu yola götüren hususlar habis sayılmıştır. Orta yol tavsiye edilerek mütemadiyen aklıselim davranmak öne çıkarılmıştır. Böylesi bir iklimden beslenilmesi hasebiyle, dikkat edilirse atasözlerimizin, özdeyişlerimizin ve deyimlerimizin çoğunun altında, bu ilahi ve irfani rayiha hissedilecektir. Bunun dışındakiler ise, uygarlık namına ve kültür adına hayatımıza sokulmuş laf ü güzaftan ibarettir.  İşte şuurumuzu doğru motiflerle işlemezsek, kendimizi biteviye abesle iştigal bir dünyanın içinde buluruz.  O vakit yerde kanat çırpan, gökte ise adım atmaya çalışan çelişkiler içinde kaybolur gideriz.   İdrak yoksunluğu, meselelere sığ bir nazarla bakılmasına sebebiyet verir. Ezber ifadeler ve ön yargılı cümlelerle ahkam kesilir. Gece bekçisinin karanlıkta uyuyup, aydınlıkta vazife aşkından bahsetmesine benzer. İşin kötü tarafı, bazı ruhu uyuşmuş kişilerin bu çelişkiyi iştiyakla alkışlamasıdır. Bizim en büyük sorunumuz ise, böylesine yozlaşmış bir ortamda çocukların gülümsemesinden, minarelerin özgürleşmesinden ve hakikatlerin gün yüzüne çıkmasından bahsetmemizdir. Çünkü insanımız kemeri beline değil,  boynuna bağlamaya uğraşmaktadır. Lâkin hangi şerait içerisinde olursak olalım, hiçbir engel cehdimizi inkıtaya uğratamayacaktır.   Son zamanlarda hem ülkemizde, hem de İslam coğrafyasında kişilerin ve olayların şahsiliği ilkesinin unutulduğu, aksine her şeyin birbirine karıştırıldığı ve hatta alakasız meselelerin dahi birbiriyle kıyaslandığı görülmektedir. Halbuki her durum kendi içinde farklı sebepler taşır. Bunu gözardı ederek yapılan yorumların ve gösterilen tepkilerin doğru hedefe gitmesi kabil değildir. İşte bir meseleye ilahi ve irfani nazarla bakılmazsa, sapla saman birbirine karıştırılır. Tıpkı son zamanlarda yaşanan Kudüs ve Doğu Türkistan meselesinin karşılaştırıldığı ve hatta kıyaslandığı gibi.    Aziz milletimiz, İslamla müşerref olduğu günden bu yana kelime-i tevhit sancağının taşıyıcılığını üstlenmiş ve bu vazifeyi, bir an olsun ikinci plana atmamıştır. Ve dahi hiçbir vakit, bir mevzuyu yekdiğerine tercih etme gafletine düşmemiştir. Çünkü adalet, her şeyi yerli yerine koymaktır. Bugün dahi İslam dünyasının kanayan iki yarasını birbirine tercih etmek, ya da birbiriyle yarıştırmak, aklıselim kişilerin yapacağı bir iş değildir. Doğu Türkistan, gözümüzün nuru, Kudüs ise, kalbimizdir. Şartlar ne olursa olsun, milletimiz gerek bu iki meseleyi ve gerekse İslam dünyasının diğer meselelerini, yürekten hissetmeye devam edecektir. Gün geldiğinde de, icabı neyse biiznillah yapılacaktır.   Doğu Türkistan meselesini önceleyenlerin Mescid-i Aksa’ya Arapların işiymiş gibi bakması nasıl mesnetsiz ve tutarsız ise, Kudüs’ü önceleyenlerin de, Doğu Türkistan meselesine duyarsız kalması, aynı şekilde basiretsizliktir. Tevhid ruhuna hançer saplayıp, ikilik ateşine odun taşımaktır. İfrat ve tefrit uzağında düşmanımızın ekmeğine yağ sürmektir. İlahi ve irfani anlayıştan uzaklaşmaktır. Orta yolu ve ortak aklı terk etmektir. Doğu Türkistan davasında kendine uzaktan bir paye edinip, Çin’e karşı bir sapan taşı bile fırlatmayanların,  her fırsatta devletimize ve milletimize sitem etmesi ve fitne çıkarması, kabul edilemez.   Unutulmasın ki, ülkelerin ve milletlerin kendilerine has hesapları vardır. Bin yıldır nizam-ı alem için cihad eden milletimizin gönlünde de, yüce ülküler vardır. Bugün atılması icap eden bazı adımların gecikmesi, Oğuz Kağan’ın, Sultan Alparslan’ın ve Yavuz Sultan Selim Han’ın vaadinden döndüğümüz manasına gelmemelidir. Şarkıların icra edilmesinde bile, evvela güfteye akabinde besteye ihtiyaç vardır. Başta Doğu Türkistan ve Kudüs olmak üzere, midemizin bulanmasına ve ruhumuzun daralmasına sebebiyet veren her husus için, Allahın izni ile pek yakında marşlar söylenmeye başlanacaktır.    Her kim siyasi mülahazalar ile acılarımız üzerinden önceleme ve tercihe yönelik söz söylüyor veya kışkırtıcı ifadeler kullanıyorsa, bilinki o kişiler hain değilse de, gafildir. Bilinç pınarları kurumuştur. Aklı kütürdemiştir. Ruhu zelzeleye maruz kalmıştır. Bu şaşkınlar zümresi, atına çüş diyen, fakat eşeğini de küheylan zanneden kelek zihinlilerdir. Bugün Kudüs için yapılan mücadeleyi, Arap seviciliği şeklinde telakki edenler, yarın ebrehrler karşısında da, benzer aymazlığı sergileyecektir. Halbuki bizim Mescid-i Aksa’ya meftun oluşumuz, ilk kıblemizin hatırasındandır. Mirac’ın tacı, Hz Ömer’in (ra) ve Selahaddin Eyyubi’nin inancındadır. Bu sebeple, yerler, gökler ve ikisi arasındaki her zerre bilsin ki, İslamla yoğrulmuş Türkün fıtratı, denizlerin korsanlarına da, Yahudilerin zulmüne de, Çinlilerin izansızlığına da ve dahi yedi düvelin saldırılarına da, kafidir.   Bugün ikiliğin değil, birliğin ipine sarılmanın en kıymetli vaktindeyiz. Malazgirt cenginden bu yana,  bayrağımızın bize çizdiği yön ve yol, birlik nimetiyle yoğrulmuştur. Hilalinin ve al renginin cevherine mazhar olanlar bilir ki, onun içinde Allah’ın sancağı mahfidir. Bu sebeple, aziz milletimizin böylesine olağanüstü durumlarda yekvücut olması iktiza eder. Çünkü kanının asaleti ve tarihin sorumluluğu, bunu emretmektedir.