Neredeyse 1 aydır Filistin'de Müslüman kardeşlerimize yapılan zulmü evimizde rahat koltuklarımıza uzanıp izliyoruz. Elimizde çayımız ya da kahvemiz, sözde kalbimizdeki üzüntüyle Gazze'de yaşanan acımasızlığı film izler gibi izliyoruz. Üzülüyoruz elimizden ne gelir ki diyen birçok insan var çevremizde değil mi? Ama hangimiz bu düşüncenin aslında yanlış olduğunun farkında? Hiçbirimiz. Çünkü hepimiz sadece üzülmekle elimizden geleni yaptığımızı düşünüyoruz. Doğu Türkistan’da, Suriye'de, Afrika’da yardım bekleyen milyonlarca insan var. Savaşın, açlığın, çaresizliğin içinde yardım eli bekliyorlar. Evet gerçekten üzülüyoruz gerçekten kalbimizle tüm bu olumsuzlukların geçmesini, her şeyini düzelmesini umut ediyoruz. Ama daha fazlasını yapamıyoruz ya da yapamadığımıza inanmak istiyoruz. Gazze’de şuan bizim için böyle. Gözümüzün önünde katledilen bebekler, evlatsız kalan anne ve babalar ve daha niceleri... Ağlayarak seyrediyoruz, boykot ediyoruz, isyan ediyoruz peki ya sonuç? Hiçbir sonuç yok. Çünkü sadece Türkiye'nin yaptıklarıyla Gazze maalesef kurtulamıyor. Sadece Türkiye’nin yardım elini uzatmasıyla bu savaş bu insanlık suçu bitmiyor. Suudi Arabistan sessiz, ümmet sessiz. Avrupa ülkelerinden gelene tepki kadar ümmet tepki göstermiyor. Ümmet bu zulmün bitmesi için elinden gelenin daha fazlasını yapmıyor ve bekliyor. En güçlü ülkelerden birisi olan Arabistan sessizliğe gömülmüş gibi sanki zulüm gören kendi Müslüman kardeşlerimiz değilmiş gibi tepkisiz duruyor. Hiç düşünüyor muyuz Efendimiz Hz. Muhammed(sav) bu yaşananları, ümmetin sessizliğini görse ne düşünürdü? Size tavsiye ettiğim kardeşliği bu şekilde mi yaşıyorsunuz diye bize sormaz mıydı? Kundakta bebeklerin ölümüne, vücutlarının paramparça oluşuna şahit oluyorsunuz ama bu zulme susuyorsunuz diye gözyaşı dökmez miydi? Hiç düşündük mü? Uyan Ey Ümmet! Uyan ki bitsin bu zulümler. Uyan ki sanmasınlar İslam yapayalnız, Müslümanlar kimsesiz.