Hayati İNANÇ üstat ne güzel ifade ediyor;
"Hani Leyla´sı için Mecnun çölleri aşıyor, hani Şirin´i için Ferhat dağları deliyordu ya,
Şimdi ise;
Tuğçe´si için Berk kontör yüklüyor" diye...
Ne acı değil mi?
Kadın ve erkek olarak yaratılmış insanın bu derece ufalanması ne acı!
Zira; büyük ruhlu olan sadece çölleri aşan geçen Mecnunlar, dağları delen Ferhatlar değildi.
Aynı derecede Leylalar, Şirinler, Zühreler de büyük ruhlu idiler.
Kanlarına henüz, "Batıl Batının" bizim damarlarımıza zerkettiği hiçbir zehir bulaşmamıştı.
Erkek "Erkek" gibiydi, Kadın da "Kadın" gibi.
Birbirini tamamlayan bu iki cinsin arasına henüz kimse fitne sokamamıştı.
Mecnun nefsinin peşinde koşan tazı gibi olmayı bilmiyor, Leyla da feminizm diye, kadın hakkı diye yıkıp devirmiyordu.
İstanbul ise belki o vakitler; Erkeğin erkek Kadının kadın gibi olduğu bir saadet yurduydu.
Kimsenin aklına Frenklerin yazdığı sözleşmelerle Kadın ve Erkeği yeniden tanımlamak gelmiyordu.
Erkek için her kadın Mehlika sultan hükmünde, Kadın için ise Erkek güvenli bir liman, sırtını dayadığı bir dağ mesabesindeydi.
O vakitlerde, Mecnun´un Leyla´sı için çölleri aşması, Ferhat´ın dağları delmesi şaşılası değildi.
Zira onların yaptığını yapacak yüz binlerce daha Mecnun ve Ferhat vardı geride.
Çünkü; Leylalar, Şirinler, Ayşeler, Fatmalar uğruna ne yapılsa az olacak kadar kıymetliydiler?
Şimdi Berk, Tuğçe için kontör yüklüyorsa; büyük bir şey! yapıyor demektir.
Zira;
Hiçbir erkeğin, bir kadın için kılını bile kıpırdatmayacağı günlere doğru, hızla sürükleniyoruz...