Bir video seyrettim.
Yabancı bir ülkede çekilmiş.
Soğuk algınlığından salya sümük hastaneye gelen çocuklara, doktor ilaç vermiyor.
Döşüne, boğazına bastırıyor, yanaklarını sıkıyor, ağzını kapatıyor küçük bir işkenceye benzeyen bir kaç dakika sonunda çocuğun burnunda boğazında ne varsa hepsini dışarı attırıyor.
Yani eskilerin deyimiyle; Celbi Menafi yapmadan, defi Mefasid yapıyor.
Adeta işkenceye benzeyen bu hale rağmen, yanındaki Anne-Babalar kıllarını bile kımıldatmıyorlar.
Bu eziyetli bir kaç dakika sonunda; annesinin kucağına verilen çocuk, birkaç saniyelik şaşkın bakışlardan sonra, rahatlamış olarak gülmeye ve keyifle mırıldanmaya başlıyor.
O doktor burada olsa, muhtemelen ikinci haftaya çıkarmaz vururlardı.
Zaten, bizimkilerin yaptığı yorumları okudum, İstisnasız hepsi küfretmiş.
Ben olsam o doktoru boğardım diye yazan var epeyce.
İşte bu ?öksüzün bir oğlu olmuş? tavrımız, hepimizi ve çocuklarımızı kronik hasta etti.
Aynı rahatsızlık, bizde bir poşet dolusu ilaçla tedavi ediliyor.
Çocuğun tüm organları zarar görüyor
Böbrek ve özellikle bağırsakları deforme oluyor.
Bağışıklığı zayıflıyor ve hastalıklara direnci azalıyor.
Çocuk 8-10 gün hasta yatıp ızdırap çekiyor.
Devlet kamyon kamyon ilaç parası veriyor
Tedavi maksatlı bile olsa benim çocuğuma kimse dokunamaz tavrındayız.
Bu sakat durum;
Çocuk büyüdükçe daha da büyüyor.
Mesela;
Öğretmen öte git dese, veli okulu basıyor.
Evli kızına, en küçük bir sıkıntıda boşan gel diyor.
Çocuk kavgasına dâhil olan büyükler birbirlerini öldürüyorlar.
vs vs vs.
Biz hangi ara böyle abuk sabuk, saçma sapan bir şey olduk bilen var mı dostlar. (H.M.)