<p>Oflunun biri, aylarca esîr-i firâş (yatağa mahkûm) bir surette yattıktan sonra, başına toplanmış olan evlâtlarına demiş ki: </p><p>–Uşaklar, ben gözumi yumdukten sonra mal kavgası yapıp âleme rezîl olmanuzdan korkayrum. Gözumün açukluğunda mallarumi size taksim edeceğum.</p><p>Evlâtları itiraz etmişlerse de; Oflu:</p><p>– Hayır, ben kendi halımi sizden eyi biliyrum. Benim vaktum çok kalmadı. İşume karişmayin. Sozlerumi eyi dinleyin. </p><p>Ha bu ev en beyük oğluma kalsun. Ona yakışur. Burdan fıkaraya verilecek bir dilim ekmek, su beni gelır âhırette bulur. Işıkcığumız bu evde sönmesun. </p><p>Hau mezereye yakın olan tarla ortancanun olsun. Orada bi küçük kom (kulübe) vardur. Oni tâmir eder, beyütur, içinde oturur.</p><p> Küçük oğlan da Of çarşisindaki tükkâni alsun. </p><p>Ulan eşek sipalari, hiç birinuz benım yolumdan gitmedunuz. Hocalık etmedunuz. Kitaplarum size yaramaz. Onları da medreseye hibe etdum. </p><p>Haa... Hau cenâze yıkamada kullanduğumuz beyük bakur kazan var ya, oni da çarşidaki kiliseye verun!” demiş.</p><p>Çocuklar, taksimatı kabul ettilerse de kazanın kiliseye verilmesini akılları almamış ve</p><p>–E buba!(ey baba) ha bu taksimatun herşeyini anladuk da hau kazani kiliseye vermene bi mânâ veremeduk, Bu nereden icap etdi ? diye sorunca,</p><p>Oflu:</p><p>–Ula eşekler, dedum ya, benim vaktum azaldi. Âhırete gideyirum. Ne olur ne olmaz, o da bir dindur.</p><ul style="list-style-type:disc;"><li>Ahir ömründe celladına aşık olanların kulakları çınlasın.</li></ul>