<p>“Dün gece 26 yaşında bacağı ve kaburgaları kırılmış vücudu yanık et ve barut kokan polis bir hastam, “Hemşire Hanım çok ağrım var, dayanamıyorum bağırıyorum; diğer hastaları çok mu rahatsız ediyorum” dedi.</p><p>O durumda bile hala kendini değil, diğer insanları düşünüyordu.</p><p>Ara ara arkadaşlarının durumunu ve şehit sayısını soruyordu.</p><p>İsyan etmiyordu, özel ilgi istemiyordu, söylediklerimize harfiyen uyuyordu.</p><p>Yakınları da ortalığı yakıp yıkmıyor üstümüze yürümüyorlardı, yoğun bakımın kapısında metanetle bekliyorlardı.</p><p>Sadece o değil dün gece baktığım ve konuşabilecek durumda olan bütün hastaların tutumu böyleydi.</p><p>Çoğumuz gözyaşlarımızı tutamadan çalıştık bütün gece.</p><p>Televizyondan izlemek gibi değil orda olmak, çiçeği burnunda gençlerin ellerinizin arasından kayıp gitmelerini izlemek, yaşasalar bile sakat kalacaklarını bilerek yaralarını sarmak. </p><p>Televizyondaki birer sayıdan ibaret değil onlar, hepsinin bir hikayesi ve ellerinden alınmış bir gelecekleri var.</p><p>Nasıl kıydınız onlara!!!</p><p>Nasıl vicdanınız el verdi!!!</p><p>Nasıl hesabını vereceksiniz bu gencecik vatan evlatlarının!!!"</p><p> </p><p>(Özlem ŞEKO / Şişli Etfal Hastanesi hemşiresi)</p>