Fransa´ya gittiğimde, abimin Cezayirli iş ortağı ailecek ziyaretimize gelmişti.
Sıcak ve samimi bir ortam oldu.
Lisan diliyle anlaşamasak da, hal diliyle kalplerimiz ısınmıştı.
Aynı dine mensuptuk.
Üstelik Cezayir 400 yıldan fazla bir süre bizim vilayetimiz olmuştu.
Ama ne o bir kelime Türkçe biliyordu ne de ben Arapça.
Zaten abimle de ortak dilleri Fransızcaydı.
Ve yine anlattıklarından anlamıştım ki; Cezayir halkının kahir ekseriyeti çok iyi Fransızca konuşuyordu ve önlerini kesmeseler, Cezayir de bir tane adam kalmaz hepsi Fransa´ya yerleşirdi.
Oysa Fransa yakın bir zamanda tarihin en büyük katliamlarından birini yapmış ve milyonlarca silahsız masum Cezayirliyi vahşice katletmişti.
Ama aynı Fransa her nasılsa; dedelerinin katillerine torunlarını âşık etmişti.
Cellat mı çok marifetli yoksa âşık olan mahkûm mu çok karaktersiz bilmem ama sonuç bu idi.
Kıbrıs Cumhurbaşkanı ay geçmiyor ki; hazmı kabil olmayan ve direk bizi hedef alan ihanet açıklamaları yapmasın.
Bu seferde ?Türkiye´yi istemiyoruz. Bize İngiliz Devleti garantör olsun? demiş.
Ama hala o koltukta oturmaya da devam ediyor.
Kıbrıs Türk´ü, o haini it taşlar gibi taşlayıp dışarı çıkamaz etmediğine göre, onlar da aynı fikirde olmalılar.
Âşık oldukları İngiliz´in oyun ve desteğiyle dün soykırıma uğrayan halk, bugün celladının kollarına atılmak istiyor.
Üstelik bunlarla, aynı Milletteniz ve aynı dili konuşuyoruz.
Binlerce kahraman evladını onlar için şehit vermiş ve gazilerini de artık birer ikişer ahrete yolculayan bizler; yine bir kez daha, uğruna öldüklerimizin ihanetine uğruyoruz.
Kıbrıslının hali karşısında kendinizi bir an için; ateşin içinden sağ çıkmış ve yüzlerce arkadaşı gözlerinin önünde can vermiş bir Kıbrıs gazisinin yerine koyunuz lütfen!
Ne hissederdiniz?
Kafanızda binlerce deli sorular ve hüsran değil mi?
Biz bu işi tarih boyu hiç bilememişiz dostlar.
Ve korkarım hiç öğrenemeyeceğiz de.
El, döve döve kendini sevdiriyor.
Biz ise, en ölümcül darbeyi hep sırtımıza aldıklarımızdan yiyoruz...