Arap birliğine tepki çığ gibi.
İyi ki de öyle..
Gerçekten de; yüzbinlerce insanın kanına giren, milyonlarcasını sürgün eden, namuslarını iki paralık eden gavura iki kelime etmeyen Arap birliğinin;
kılı kırk yaran, girdiği yere umut ve sevinç götüren, dünyanın en asil ordusunu kınaması, alçaklığın bir sınırı olmadığını gösteriyor.
Tepkiler de haklı hayal kırıklığı da.
Buna tamam.
Peki ya;
Yavru vatan dediğimiz Kıbrıs´a ne diyeceğiz?
Bunu nereye koyacağız.
Hatta bırakın Barış Pınarı Harekatını, 1974 çıkartmamızı da eleştirerek şehit ve gazilerimizi ters döndüren Kıbrıs´ı ne yapacağız?
Ne diyeceğiz?
Bağrımızdaki bu yılanları nasıl edeceğiz?
Hem kanaatim odur ki Kıbrıslıların durumu Araplardan bin kat daha kötü.
Zira
Arap ülkelerinin halkı dost, kukla yöneticileri düşman.
Emin olun Kıbrıs´ın halkı da Cumhurbaşkanlarından farklı düşünmüyor.
Kahir ekseriyeti oldum olası bizi sevmedi.
Rum´un dövmesini, bizim sevmemize tercih ettiler.
Hatta daha zengin, daha rahat ve Avrupalı olmalarının önünde bizi hep bir engel gördüler.
İşin kötüsü biz de bunun değişmesi için hiçbir şey yapmadık..
45 yılda Asker ve para yağdırmak dışında bir faaliyetimiz olmadı.
Milli ve manevi değerler adına bir hamle yapmadık.
Eğitime müdahale etmedik.
Rumların kilit vurduğu camileri bile halen açmadık.
Anne karnından, İngiliz hayranı olarak doğmalarından bile rahatsız olmadık.
Hasılı dostlar;
Ruhunu İngiliz´e satan,
Rum´a uşaklık etmeyi bize kardeşlik etmeye tercih eden Kıbrıs´lıya kızalım kızalım da;
45 senede 45 Gönül´e dokunamayan bize kim kızsın? (H.M.)