Şahsen beni; evvelinden beri irite eden ve her olumsuzluğa, sihirli bir çare imiş gibi ileri sürülen, "Eğitim Şart" düsturu yine boş çıktı...
En azından, eğitimin içler acısı olduğu ülkemiz için öyle.
Artvin Yusufeli Kaymakamı.
Yanındaki iki misafirini, bir lokantada ağırlar.
Yemekler yenilir, çeşit çeşit tatlılar devrilir.
Peşinden çaylar içilir...
Ve sıra hesap ödemeye gelince "Yemeklerinizi beğenmedim" diyerek, tek kuruş ödemeden kalkar gider.
Ne yapsın zavallı esnaf.
Bir kaç kap yemek parası için, ilçenin "Goca Kaymakam"ını kolundan tutup durduracak hali yok.
Okullarımızda; her şey yetişiyor da, maalesef bir "Adam" yetişmiyor.
İşe bakar mısınız?
Bu adam! Kaymakam.
Mülkiye mezunu.
İki yabancı dil biliyor.
Avrupa veya Amerika'da, en az bir yıl staj yapmış.
Devletin tahsis ettiği özel lüks aracı ve şoförü var.
Dayalı döşeli Kaymakamlık Konağında bedava kalıyor.
Harcadığı tüpe, yaktığı elektriğe kadar devlet ödüyor.
Ama bir de şunun yaptığına bakın.
Osmanlının son zamanlarında, başıbozuk Yeniçeriler böyle yaparlarmış.
Sonra da canları sıkıldıkça "Kazan kaldırarak” koskoca İmparatorluğun parçalanmasında rol oynadılar.
Kazan kaldıran Yeniçeri ile esnafın Kazanına dadanan Kaymakam ruh ikizidir.
İlkinden hayır gelmemiştir. İkincisinden de gelmeyecektir.
Kaymakamı böyle olan bir bürokrasinin, geleceği yeri düşünmek bile istemiyorum.
Başka ülkeler için doğru olabilir.
Başka Milletler için geçerli olabilir.
Ama 70 yıl önce; Fulbright Programıyla, Eğitimini Amerika'ya teslim etmiş bir ülke olarak, bizim için "Eğitim Şart" falan değil.
Çünkü onlarca senedir; ne kadar iti, uğursuzu, teröristi, vatan haini, hırsızı, katili, kalpazanı, fahişesi... varsa kendi okullarımızda, kendi ellerimizle yetiştirdik.
Yeter artık; bu aziz ve asil milleti, alçak ve adi milletlere dönüştürmek için yakılan ateşte yandığımız.
Eğitim ancak; "Közümüzden özümüze" döndükten sonra şart olur...