Yoklukla sınanan dedelerimizin kazandığı imtihanı, varlıkla sınanan bizler kaybettik.
Onlar lokmalarını bölerek, sırt sırta vererek ve bir evde pişeni kırk eve pay ederek... Bir olmasını, iri olmasını, diri olmasını bilerek kazandılar.
Biz!
Önce şımardık.
Sonra israf ettik.
Devamla bencilleştik.
Ve en nihayet; kimsenin kapısını çalamaz hale gelip, darmadağın olduk.
Onlar, soğan ekmeğe neşeyle şükrederken;
Bizler pirzola yerken somurtuyor ve şükretmiyoruz.
Onlar eşek sırtında türkü söyleyip selamlaşa selamlaşa giderken; Bizler lüks arabalarda, kırk kişiyle hırlaşıp, seksen kişiyle küfürleşiyoruz.
Onlar metanetle sabredip vakur davranırken, bizler parlamaya ve paralamaya bahane arıyoruz.
Örnekler çoğaltılabilir.
Dua edelim de;
Allah,
Varlık imtihanını kaybeden bizlere, dedelerimize verdiği gibi bir yokluk ve yoksulluk göstermesin.
Yoksa;
Din ve törelerimizden güç alarak her zorluğu aşan dedelerimize kıyasla;
Yüz üstü kapaklanır ve pusulasız gemi gibi döner dururuz.
Zira
Ne uyacak din bıraktık, ne de uygulayacak töre...