Devletin kulpuna kene gibi yapışıp; EĞER şartıyla iş yapan kamu görevlisiyle dolu ortalık.
Bu tipler;
- Eğer yeterli zam alırsam
- Eğer terfi edersem
- Eğer tayin olursam gibi her biri diğerinden daha mide bulandırıcı sebeplerle gün doldurur, emekli olurlar.
Bunlardan o kadar çok ki?
Her ne iş yaparsa yapsınlar bu tıynette olanların, bu ülkeye zerre hayrı olmaz, boşuna oksijen israf eder.
Bunların bir üstü ÇÜNKÜ diyenlerdir.
- Çalışırım çünkü geçim kaynağım bu.
- Çünkü mecburum
- Çünkü yükselmek için çalışmam lazım gibi sebepleri vardır.
Diğerine nazaran daha iyidir ama bunlar da sadece işini yapan tiplerdir.
Sadık bir vagon ya da itaatkâr bir dişli gibi var olurlar.
Hâsılı;
Bu iki güruhtan da hiç bir iş olmaz.
Bir Ülke ancak ve sadece RAĞMEN diyebilenlerin omuzlarında yükselir.
- Verilmeyen zamma rağmen
- Hak ettiği terfiye rağmen
- Sürgün gibi tayine rağmen
- Amire rağmen, Müdüre rağmen, Valiye rağmen...
Tek sebep bu ülkeye olan sevgileridir.
Ondan haz alır, gayelerini bu belirler.
Ne kimseden aferin bekler ne de yaranma peşindedirler?
Sayıları çok azdır, daha da azalmaktadır.
Ama
Kanaatimizce ancak ve sadece "Rağmen" diyebilenlerin sırtında bir gelecek inşa edilebilir?