Çok değil 20-25 sene önce duyduğumuz felaket senaryolarına şahitlik eder olduk.
20. yüzyılın muhteris insanının, " benden sonrası tufan olsun " aymazlığı, çok çabuk sonuç verdi ve dünyamızı tıknefes bir ihtiyara döndürdü.
Milyonlarca yıllık arz´ın, son elli yılda alarm vermeye başladığını söylüyor ekoloji uzmanları . O halde herkesin, kafasını elleri arasına alıp bu felakette benim ne kadar payım var diye düşünmesi gerekiyor...
Ne oldu da dünyayı elli yılda, bir felaketin eşiğine geldi? Bunun bir cevabı ve birde muhatabı olmalı değil mi.
Belki çoğumuzda; küresel bir kirlenmede, benim ne payım olabilir ki diye bir rehavet vardır.
Öyleyse herkesin sorumlu olduğu bir sebebi faş edelim.
İSRAF !!! evet israf.
Bu korkunç vakıa, bu gidişle bir değil beş dünyanın canına okuyacak. Çocukluğumda annemin ? yılan bile dağın toprağını perhiziyle yalarmış ? nasihatinin derinliğini, hakkıyla anlayalı çok olmadı desem yeridir.
Herkes kendi yaşantısını bir gözden geçirsin. Bir günde neyi ne kadar boşuna harcıyor, tüketiyor ve yok ediyoruz.
Sonsuz sandığımız kaynakları, sonraki nesile bırakmamak cinnetine yakalandık sanki.
Mesela, israfın sadece KULLAN AT türünü düşünelim. Bu tür eşyaların hızla hayatımıza girdiğini kim inkar edebilir. Peki ya, bunun ne kadar bencilce ve çılgınca olduğunu hiç düşündük mü?
Kullanalım atalım, peki nereye?.?
Sonuçta ya toprağı ya da suyu kirletiyoruz. Hem de şuursuz ve sorumsuzca.
Çok, daha çok, en çok kazanmak için, israfı teşvik eden maddeci zihniyetin hayatımıza soktuğu bu anlayış, dünyayı bir felaketi çağırıyor. Birilerinin kasalarını doldururken, dünyayı boşaltıyoruz.
Çok değil 30 sene öncekine göre, en az beş kişilik harcıyor, tüketiyor ve kirletiyoruz.
Bizim çocukluğumuzda bir şey çalışıyor ise her daim yeni ve kullanılabilir demekti. Ya şimdi ?
Sürekli yeni modellerinin sökün etmesinin baskısıyla, değiştirme aralığı 6 aya kadar düşen cep telefonları, her yıl yenisi alınan bilgisayarlar, dolaplar dolusu elbiseler, ayakkabılar vs. vs.
Halimizi daha iyi ifade eder kanaatiyle; Dünya´yı emanet bilen bir kültürle yetişen insanların çağından bir kıssa paylaşalım, bakalım hissemize ne düşer:
? iki derviş bir ırmak kenarında abdest alırken genç olanı hata ile kolunu dört kez yıkayınca, yaşlı derviş,
- Suyu israf ettin , demiş.
Genç derviş şaşkın,
- Mirim, akıp giden dere, bu kadarcığın israfı olur mu ? diye itiraz edince, yaşlı olanı
- İsraf, kullandığın şeyin çokluğu azlığı ile ölçülmez, israf bir şeyi gereğinden fazla harcamandır, diyerek, ortaya müthiş bir ölçü koymuş.
Şimdi arkamıza yaslanıp kendimize soralım, hangimiz bu ölçüye uygun yaşıyoruz? Selam ve dua ile .... ( H.M )