Yatılı Okul Yurt Hatıraları

Orhan Arslan

29-03-2021

Memleketin neresine gidersem gideyim, yatılı okul ve yurtta kalmış kimi dostlarla yolumu mutlaka kesişir... Hep hasret ve özlem dolu, anılar dile gelir, söyleşir... Bu uzun yolculuk, İ H Okulu yatılı bölümünden başlar,  Kangal iş hanı, Taşhan yurdundan Şemsi Sivasi, öğrenci yurduna kadar devam eder. Orta tahsilimiz; Çocukluk yıllarımızdan çıkıp, gençlik yıllarımıza ilk adım attığımız zamanlara,  denk gelir.  Tahsil hayatının ilk günleri; Yeni bir heyecan, yeni bir başlangıç, yeni bir umut demektir. Geleceğe, ümitle bakmaktır. Farklı arkadaşlar, farklı ortamlar, kısacası çevrenizin gittikçe genişlediği yeni oluşum demektir. Devlet anlayışında, geleneğinde, okumak isteyen insansa sahip çıkmak mantığı hakimdir. Bunu Milletimizde gelenek haline getirmiştir. Uzun sürecek bu yolculuğumuz, Altmışlı yılların ortalarında, başladı.  HAFIZALARIMIZA, mermere yazılan, yazılar gibi; derinlere kazılmış, kolay, kolay silinmeyecek, anılarla dolu, unutulmayacak yıllar... Yine ilerleyen senelerde, değişik dernek ve vakıfların yurtlarında kalan dostlarımızla da irtibatımızın devam ettiğini düşünürseniz. Bu anlamda yeteri kadar elimizde dökümün olduğu gerçeğini anlarsınız. O, yurtlarda kalıp tahsil hayatını devam ettiren nice insanları bilirim. Çocukluktan gelen geleneğimiz ilerleyen yaşlarda, yurtlara destek olmak, sahip çıkmak, idareci olarak görev yapmak gibi, bir kimliğe bürünmüştür. Uzun yıllar devam etmiştir. O YILLAR, KADİM DOSTLUKLARIN, TEMELLERİNİN ATILDIĞI YILLARDIR... Okulum olan; İmam Hatip Ortaokuluna, ilk başladığım günlerde; beni şaşırtan şeylerden biri, diğer illerden,  şehrimize gelerek; aramıza katılan arkadaşlardı. Karadenizli, Ankaralı, hatta Bursalı kardeşlerimiz, vardı. Böylece, değişik illerden gelen dostları tanımış olmuştuk. Onların varlığı bizi şaşırtırken; beraberinde O arkadaşlar, gurbet, kavuşma, hasret, ayrılık, kavramlarını bizimle tanıştırıyor ve anlamlarının ne kadar önemli olduğunu bize hatırlatıyordu. O zamana kadar pek tanışık olmadığımız, bu kavramları; arkadaşlarımız sayesinde, dopdolu yaşar olmuştuk. Kimi zaman bir köşede ağlayan arkadaşlarımızı gördüğümüzde; sebebini pek anlamasak da dikkatimizi çekmişti. Sonradan, O, kavramların neler ifade ettiğini yaşayarak, öğrendik.  Onları ağlatmamanın, sevindirmenin yollarını aradık. O yıllardan kalma; kadim, dostlarımız, oluştu. Bu arada, kaybettiğimiz tüm arkadaşları, rahmetle anıyorum. Yıllar sonra; öğretmenlik mesleğimin başlangıcı sayılacak zamanlarda, Yine bir yatılı okul gerçeği ile karşılaşmıştım. Yine uzak, uzak şehirlerden; şehrimize tahsil hayatını devam ettirmek için, gelen gençler... Ülkemizin değişik şehir ve kazalarından buraya gelmişlerdi. Öğretmenlik yıllarımın bitimine kadar; hep yatılı okullarda çalıştım. Ancak, bu sefer konumumuz farklı idi. Artık sorumluluğu olan bir öğretmendim. Ne kadar da olsa; yıllar önce yatılı arkadaşlarla olan iletişimimin vermiş olduğu tecrübe ile; onların yaşadıkları, hep gözümün önüne geliyordu. Gariplik, hasret, ayrılık, kavuşmak, kavramları, yine karşımıza çıkmıştı. Bir tebessümün, bir gülümsemenin, bir selam vermenin ne kadar önemli olduğunu biliyordum.  Onlar için; Aile hasreti her şeyin önünde geliyordu. İlerleyen senelerde, yatılı okul öğrencilerinin de artık çok uzaklardan değil; aynı şehrin insanları olduğuna şahit oldum. Dolayısıyla; ilk yıllardaki, duygu ve düşünceler, gittikçe zayıflıyordu. Devlet, büyük imkanlarla yeni, yeni öğretim yuvaları açıyordu. Şemsiye gittikçe genişliyordu. O, okullarda yaşadığımız kimi anıları, belki hatırlayacağım ve yazacağım... Çok derinden etkileyen nice anılarımız var... Kimi zaman bir şiirin dizelerinde, kimi zaman mırıldanan bir türkü ve şarkıda, kimi zaman arkadaş sohbetlerinde terennüm edilen; Koskoca yüreklere sığmayan, dışarıya taşan bu özlemler; kelimeler olarak konuşmalara, kağıtlara dökülüyordu. Amma ne dökülüş... Bazen bir çığ misali, bazen önü alınamayan bir su misali, ne varsa önüne alıp götürüyordu. Kimi zaman; sakin, duru, sessiz, hayatını devam ettiriyordu. Neler vardı, o, yüreklerde;  Ancak yaşayanlar bilirdi. Bildiğim, tüm bu dönemlerde; kadim dostlukların, güçlü dayanışmaların, güçlü arkadaşlıkların temelleri atılıyordu. Senelerce unutulmayacak anılar ve güçlü arkadaşlıklar dostluklar kuruluyordu... Çünkü yatılı okul arkadaşlıkları bir başka idi. Kısacası, şehrimize tahsil hayatını devam ettirmek için gelen bu arkadaşlar; ilerleyen hayatımızın değişik zamanlarında vazgeçilmez insanları oldular. Kimi zaman gülerek hatırladığımız, kimi zaman hüzünlenerek hatırladığımız; sayısız anılar. Bazen bir kor ateş gibi yakan, bazen derin bir ahhh.., çektiren..., bazen buz gibi soğukluğunu hissettiren anılarla, hafızalarımızın vazgeçilmezleri oldular. Bu olayları bilmeyen insanlar için; bu anlattıklarımın, bir anlamı olmayacağını biliyorum. Çünkü, öğrencilik yıllarımda bile; bu arkadaşlara sahip çıkmamızı anlamayan, hatta bizimle alay eden arkadaşlar vardı. Öğretmenlik yıllarımda; bu arkadaşlara yakın olmak ve sahip çıkmak adına yaptığımız bazı davranışlar bile; birileri tarafından hoş karşılanmamıştı. Çünkü, onların geçmişlerinde; yatılı arkadaşlara sahip çıkmak gibi, bir gelenek yoktu.   O arkadaşlarla, dostluk ve arkadaşlık çerçevesinde; sahip çıkma adına, böyle olaylar yaşanmamıştı ve yatılı arkadaşların, o, duygusal yönlerini hiç anlamıyorlardı. Altmışlı yılların ortasında, tanıştığım bu duygular, seksenli yılların ortasında; tekrar benimle buluşmuş oluyordu. Bu yatılı okullarla buluşma serüveni,  öğretmenlik yıllarımın bitimi olan; zamana kadar devam etti. O nedenle; yatılı olarak okuyan, öğrenci kardeşlerim, hep beni alıp; öğrencilik yıllarıma götürürdü. Geçmiş zamanda; benim için, ayrı bir yerleri vardı. Taaa, öğrencilik yıllarımdaki arkadaşlarımı evimize götürerek misafir ederdim.   Onlara yakın olmaktan keyif alırdım. Onlara bir ev sıcaklığı sunmanın, bir görev olduğuna inanırdım.  Hatta, unutmuyorum; bazı arkadaşlar, bayram izinlerini bizim evde geçirirlerdi. Bu gelenek, mesleğimden ayrılana kadar devam etti.  Bunun bir görev olduğuna inandım. Hayat boyu bu inancım hep devam etti. O nedenle; sayısız arkadaşla yaşadığımız bu hatıraların,  beni alıp, bir yerlere götürmesi doğaldır. Yaşadığım, onca anının derin izleri hep olmuştur.  Bu sayede, Gençliğimi, tüm gerçekliği ile hatırlarım. Kimi zaman hüzünlenir, kimi zaman sevinirim... Unutulmayan hatıraları yaşatan tüm arkadaşlarıma, dostlarıma yürekten selamlar... Bu hatıramı okuyan eski dostlarımızın hafızlarında bazı şeyleri canlandırdı isem, ne mutlu bana... Sizleri hep sevdik... Çünkü, gariplik, gurbet, insanın vaz geçilmez bir özelliğidir. Onlara sahip çıkmak, dost olmak, sarıp sarmalamak, İnancımızın gereğidir. Biz bu anlamda gerekeni elimizden geldiği kadar yapmaya çalıştık. Ne mutlu yaşadığı hayat içerisinde, insanların hayatlarına bir yerlerden dokunanlara...

1561 OKUNMA