Çok değil, yakın zamanda gelecek başımıza.
Pantolon paçası için bir hafta,
tıraş olmak için on gün,
aracımızı tamir için, belki bir ay sonraya sıraya gireceğiz.
Zira,
usta ve sanatkar yetişmiyor.
Çünkü çırak yok.
Çırak adaylarını Devlet toplayıp zorla okula götürüyor.
Okulların hali de ortada ama durumun vahametini ya gören yok ya da bir cinnetin arifesindeyiz.
Herkes masa başı iş peşinde.
Ana- Babalar, evlatlarının Hakim, Savcı, Mühendis ya da Doktor olmasını istiyor.
Devlet, herkese bol keseden diploma dağıtıyor.
Her diploma alan da kendini memur namzedi görüp " Devlet kapısında " sıraya giriyor.
Herkes "lüks hayat "peşinde.
Terlemeden kazanmak cazip geliyor gençlere.
Meslek okulları karşılıklı siyasi kavgaların kurbanı oldu hep. Son tahlilde ise temelli yok olmanın arifesinde.
Olan, sanatkâra, zanaatkâra ve esnafa oluyor.
Allah herkesi farklı kabiliyette yaratmış.
Onun için toplumda demirci de olmalı, müstahdem de, doktor da.
Şimdi pek fark edilmiyor ama kimimizin gitmeleri için gün saydığı,
kimimizin artık ikrah ettiği,
kimimizin de işi düşmanlığa kadar götürdüğü Suriyeliler açığı kapatıyor.
Asıl onlar gidince anlayacağız altımızdaki at mı eşek mi.
Diplomasız kimsenin kalmadığı ama kimsenin de bir işe yaramadığı bir cemiyete doğru gidiyoruz.
Yazık olacak, hem de çok yazık... (H.M.)