Adalet üzerine kurulmuş olan dünyada ne kadar adaletli yaşıyoruz acaba? Şöyle bir aynanın karşısına geçip de ne kadar adil olduğumuzu sorguladık mı hiç?
İnsan evrende bir tozdur. Bir başına bu dünyada bir şeyleri değiştirecek gücü yoktur. Haliyle dünyada ki adalet kavramının bir şekilde tecelli etmesini bekler. Ancak insanoğlu için en büyük yanılgı da budur. İnsan isterse pek çok şeyi değiştirebilir. Tabi önce kendini değiştirmeye başlarsa.
İnsanoğlunun bu vurdumduymaz tavrı yüzünden dünyada adaletin çivisi çıkmıştır. Hepimiz mükemmel insanlarız değil mi? Sürekli başkalarını eleştiririz, başkalarını nasihatler veririz, başkalarına doğru yolu gösteririz. Başkalarına anlatabileceğimiz, önerebileceğimiz, gösterebileceğimiz o kadar çok şey var ki saymakla bitmez. Peki ya sorun bizdeyse? Bu dünyada ki adaletin çivisini çıkaranlar bizler isek?
Çevremizde olup bitenlere ne kadar duyarlıyız acaba? Daha doğrusu çevremize ne kadar hakimiz? İnsan mıyız peki? Ünlü Rus yazar Tolstoy´un çok anlamlı bir sözü vardır:
´´Bir insan acı duyabiliyorsa canlıdır. Başkasının acısını duyabiliyorsa insandır.´
Sözün altını açmak ve eklemek gerekebilir. İnsan çevresindeki adaletsizliğe karşı susmuyorsa insandır. Başkalarının yaşadığı adaletsizliğe susan, ancak kendi adaletsizce bir durumla karşılaştığında karşı koyuyorsa insan, insan değildir.
En çokta ağzında hak, hukuk, adalet kavramı olanlar bu adaletsizliğe göz yumarlar. Hatta ve hatta adaletsizliği yapanlarda kendileridir çoğu zaman. Güya müslümanız. Aliya İzzetbegoviç´in dediği gibi; "İslam güzelde, Müslümanlar bunun neresinde?"
Hakkı olmayanlara bir şeyler vermek, hak etmediği yerlere birilerini getirmek adaletsizlik değil midir? Daha da ötesi kul hakkı yemek değil midir? Kim verecek bunun vebalini? Bu kulların hakkını yemek hiç mi vicdanen birilerini rahatsız etmeyecek?
Görünen o ki herkes halinden memnun.
Ee dedik ya dünyanın değil adaletin çivisi çıkmış.
