Bugün bir vatandaş geldi.
Hadi, hemşerim olduğunu da söyleyeyim.
Daha doğrusu hemşerim imiş.
Ben dedi;
"24 yaşından beri malulen emeklilik maaşı alıyorum. Yaşım yetmişi geçti. Malüliyetim çalışmama mani olmadı. Şanslı ve kazançlı yatırımlar yaptım.
Benim devletim; az da kazansam, çok da kazansam 50 yıl boyunca bana maaş ödemeye devam etti. Ve ben kendimi devletime borçlu hissediyorum.
Borcumu ödemek için de şu an bir sağlık ocağına kiraya verdiğim binanın da olduğu gayrimenkulümü devletime bağışlamak için vasiyet yapmak istiyorum.
Bu olur mu, olursa nasıl olur diye? sormaya geldim" dedi.
Boynumu büktüm.
O temiz kalpli herif gibi adama baktım, baktım...
Baktıkça gözümde büyüdü, büyüdükçe yine baktım...
Şu günlerde;
-20 sene çalışıp 30 senedir devletin sırtından inmeyen ve bir otuz sene daha da inmeyecek gibi duran arsızlar;
- İki kuruş toplu para verip, ne zaman yatırdığını unuttuğu kuş kadar prim hatırına emekli olan beleşçiler.
- Kendilerine EYT’li deyip devletin gemisini alabora etmekle tehdit ede ede emekli olup, şimdi de maaş beğenmeyen utanmazlar...
Geldi aklıma.
Ha bir de asgari ücretin bir maaş değil bir sınır olduğunu bile bile memleketi karıştıranlar...
Yüzündeki asil mahcubiyetiyle; utanmanın ve hamiyetin ne yüce bir erdem olduğunu hatırlatan bu "Adam gibi adama" kurban olun hemi...
