"Bana ne" bencilliği,
"Sana ne" arsızlığı getirdi.
Biz büyüklerimize "bana ne" diyemez,
"sana ne" yi ise hayal bile edemezdik.
Şimdi herkes kocaman, koskocaman oldu.
Kimsenin kimseye ihtiyacı kalmadı.
Duyarsızlıklarını, "bana ne"
Utanmazlıklarını "sana ne" duvarlarının arkasına gizliyorlar.
Aslında bu uğursuz iki kavram, İnsanı yalnızlığa, yalnızlaşmaya itiyor.
- Alt katta hasta var kızım yavaş ol
- Bana ne
- Öyle yapma oğlum ayıp
- Sana ne
Kimseyle ilgilenmeyen, kimseyi de karıştırmayan nesilden ortaya çıkan manzara bu.
Çıkarcı, duyarsız, bencil, arsız, utanmaz, cimri, kaba, korkak ve daha neler...
Onun içindir ki, evvel görmediklerimizi görüyor,
Duymadıklarımızı duyuyoruz.
Halbuki İnsan; yadın acısını duydukça İnsan,
Hürmet, muhabbet ve ünsiyet ettikçe Adam oluyor.
Soğukta üşüyen bir yetimi görüp titremeyen,
Komşusunun uğradığı felakete ağlamayan,
Açın, yoksulun dilinden anlamayan adam; bin yıl yaşasa ne olur.
Üstadın bakış açısına ne kadar muhtacız oysa
"Kazanda su kaynasa, sanki ben pişiyorum.
Bir kuş bir kuş öldürse, ben can çekişiyorum..."
