Çocuk bir türlü söz dinlemiyor, akranlarına, ailesine ve çevresindeki herkese kötü davranıyorsa?
Aile içindeki sorumluluklarını yerine getirmiyor, yetişkinlere saygısızlık yapıyorsa
?Her kötü davranışın bir cezası vardır,? deyip cezalandırmalı mı?
Yoksa ?Artık baş edemiyorum? diye ilaca mı başlamalı?
Kızarak, azarlayarak, ceza vererek ve daha kötüsü şiddete başvurarak çocuğun davranışları düzeltilebilir mi?
Yoksa ceza, yetişkinin çaresizlik gösterisi midir?
Evet...
Biz çaresiz olduğumuzda, çocuğun asıl bilinçaltında yatan problemlerini görmek istemediğimizde cezaya başvururuz.
Uğraşmak istemediğimizde, sabrımız yetmediğinde ve bazen akıllanacağını düşündüğümüz için cezaya başvururuz.
Oysaki tüm bunlar çocukta değersizlik duygusu oluşturur.
Bir süre sonra karşıdaki kişi çocuğunuz değil, düşmanınız haline gelir.
Hatta artık her şeyi göze almış cezanın verdiği arsızlık hissine bürünerek ?bu suçu da işleyeyim ne de olsa alt tarafı şiddet görürüm? diyerek umursamaz bir hal alır.
Yoğurmaya çalıştığınız hamurun un ufak olarak ellerinizde dağıldığını üzülerek izleyebilirsiniz.
Üstelik ceza ile büyütülmüş çocuklarda size karşı güvenli bağlanma gelişemez bu demektir ki çocuk bağlanmayı hep dışarıda arar ve bağlanacağı kişiyi doğru seçemez.
Belki bir eşyaya, belki bir yabancıya belki canlı ve cansız nesnelere bağlılık gelişir.
Ceza ile büyütülmüş çocuk, aşağılanarak büyütülmüş çocuktur.
Böyle çocuklar yetişkin bir birey haline geldiklerinde özerklik geliştiremez, tahammül noktaları sınırlıdır.
Çocuğa ceza vermek, çocuğu yönetmeye çalışmak, çocuğa baskı kurmak yerine; daha kararlı ve daha net bireyler olun.
Onu yönetmeyi bırakıp, ona eşlik etmeye çalışın.
Baskı kurmak yerine onun da sizin üzerinizdeki etkilerini ona gösterin.
Birbirinizin kararlarına önem vererek ve saygı duyarak..
Ceza ile büyütülmüş fakat mükemmel gibi görünen o çocuklar bana göre iç huzurdan yoksun, kendini sevmeyen ve değersizlik hissiyle donatılmış mükemmel bir çocuktur.
Lütfen yanlış eğitimden uzak durun.
Sevgiyle
