Dün; değişik meslek adayı gençlerle sohbet ettim.
Çok üzüldüm.
Önce; bu canım ülkedeki istikballeri adına karamsar olmalarına üzüldüm.
Sonra, her türlü imkanı önlerine seren bir fedakarlığa rağmen, hiç bir minnet ve borçluluk duymuyor olmalarına üzüldüm.
Ve hepsinin ağzından daha rahat yaşayacakları her yeri ve her ülkeyi “Vatan” bilebilecek düşünce ve fikirde olmalarına üzüldüm...
Üzüldüm de üzüldüm...
Ama kimse kusura bakmasın.
Bu gençlerin zerre suçları yok.
Onları bu duruma; her halinden şikayetlenen ve hiç bir imkana razı olmayan, sürekli daha çoğunu isteyen bizler getirdik…
Hırsımız dağları aştı.
Onda var bende de olsun diye, uykularımız kaçtı.
Tamahkarlıkta sınır tanımadık...
Bu çocuklar;
Evde ana babalarından,
Okulda öğretmenlerinden,
Sokakta esnaftan... öldük, bittik batıyoruz feryatları atan siyaset, sosyal medya ve basından duya duya bu hale geldiler.
Onları biz mahvettik.
Öyle bir Dünyevileştik ki; eskilerin dillerinden düşürmediği sabır ve şükür, önce hallerimizden, sonra dillerimizden uzaklaştı gitti…
Kendilerine kıyasla, onlarca kat daha zengin ve konforlu olduğumuz, bir soğan ekmeğe şükrederek bizi yetiştiren büyüklerimize rağmen yaptık bunu.
Bu şikayetlerimizle; zirveye çıkardığımız konfor çıtasının, çocuklarımızda ümitsizliğe, kaygıya ve korkuya sebep olacağını ve bu durumun onları bizden daha şükürsüz, daha nankör ve daha bencil yapabileceğini hesap etmeden yaptık tüm bunları.
Bu halimiz belki de; çocuklarımızı daha rahat yaşatmak saikiyle oldu.
Ama sonuçta, tüm gayeleri "Rahat Yaşamak"tan ibaret bir nesil yetiştirdik.
"Ülken için savaşır mısın" sorusuna, sadece %12’sinin evet dediği bir nesil.
