Süt tozundan çörekler yerdik her sabah.
Aşılar olurduk kolumuzdan bacağımızdan…
Öğretmenler konuşurken duyardık;
Bunlar hep Amerika Devletinden geliyormuş.
Dünyanın ta öbür ucundaymış ama bizim en yakın dostumuzmuş.
Daha nice yardımlar yapar, adeta yağdırırmış üstümüze üstümüze…
Hatta; Amerika olmasaymış, Rusya bizi iki günlük edermiş.
Yani Amerika sayesinde sağlammış sırtımız.
Ve
Daha neler neler…
Konuşulanları, ağzımız açık minnet ve şükran duya duya dinlerdik.
Ders kitaplarının arasına gizlediğimiz çizgi romanlar okurduk, gizli gizli.
Teksas gibi hızlı, Tommiks gibi nişancı, Zagor gibi yiğit olmayı düşler, kaptan swing ile hülyalı yolculuklara çıkardık.
Müptela derecesinde bağlandığımızı fark etmezdik bile…
Bir hafta yolunuz gözlediğimiz "Türk filmlerinde" esas oğlan ya da kızın okumak, balayı ya da tedavi için gitmesiyle yolumuzun kesiştiği Amerika' ya, duyduğumuz hayranlığın artışına kim mani olabilirdi ki.
Kovboy filmlerini nefessiz seyreder, Çarlının melekleriyle aksiyona katılır, Dallas'ta Jeyara öfke, iyi kalpli Babi'ye kalbi muhabbetler duyardık.
Ülkemizi "Küçük Amerika" yapacağı vaadiyle, kalabalıklardan oy devşirirdi siyasiler.
Hâsılı;
Çok ama çok uzun rüyalar gördürdüler bize.
Sanki hiç bitmeyen rüyalar.
Rüyada yaşlandı bizim nesil
Seneler sonra, Amerika'nın ne "Büyük şeytan" olduğunu ve her melanetin altından bunların çıktığını idrak ettiğimizde bile, şuur altında depoladığımız hayranlığımız, frenledi öfkemizi.
Amerika'nın dikenli kaktüsünü, gonca nezaketiyle kokladık yıllarca.
Koskoca bir ülkeyi bir rüya için yatırmışlardı uykuya
Zira
Rüya ancak uyumakla mümkün idi.
Çok zarar gördük, çok şey kaybettik ve çok geç kaldık.
