Herkes üniversite sınavında başarı gösterenleri konuşuyor.
Sonuç belgeleri paylaşılıyor.
Tebrikler kabul ediliyor...
Haklı bir gurur, iftihar ve övünç...
Tabi bunlar haklı ve Meşru sevinçler.
Başarıyı alkışlıyor diye kimseyi kınayacak halimiz yok.
Bunları değil de ben asıl, hiç konuşulmayanları düşünüyorum.
Sonuç belgeleri paylaşılmayanları mesela.
Ya da kimsenin onlarla övünmediği, alkışlamadığı milyonlarca gencimizin halini.
Her sene artarak devam eden ve bu sene yüz bin ile rekor kıran "Sıfır" çekenleri merak ediyorum...
Bir Eğitim Öğretim Faaliyeti düşünün ki; öğrenciye, 4+4+4 diye saçma sapan bir model dayatarak, tam 12 sene kendine mecbur bırakıp, meslek ve sanat öğrenmek de dahil başka hiçbir şeye izin vermesin.
Ve bu 12 yılın sonunda da yüz bin kadar öğrenci, bir soruya dahi doğru cevap veremesin.
Sayıya bakar mısınız? Birçok Devletin ordusu bile bu kadar yok.
Devletimizin şimdi " Siz bunca sene nasıl ettiniz de bunlara hiç bir şey öğretemediniz" diye tüm ilgili okul ve öğretmenleri sorguya çekmek de dahil, işi gücü bırakıp alarm seviyesinde bu işe eğilmesi lazım. Lazım ama nerede o Devlet?
Hiç bir işe yaramayan, elleri anahtar tutmayan, bir prizi bile söküp takamayacak kadar yeteneksiz ve bir soru bile çözemeyecek kadar başarısız bu gençler ne olacak? Kimsenin umurunda değil.
Ama ben size söyleyeyim ne olacağını?
Önümüzdeki 15-20 yıl polis hep bunlarla uğraşacak.
Karakollar ve hapishaneleri bunlar dolduracak.
Kimisi katil, kimisi yankesici kimisi de hırsız olacak.
Üstün başarılı çocuklar nasıl ki yakınlarının ve hocalarının medarı iftiharı ise bu çocuklar da başta Öğretmenleri, tüm toplumun ayıbı, kusuru ve korkusu aslında.
Ama herkes bir avuç başarılıyı alkışlıyor.
Asıl fecaat, işe yaramayanlar ordusuna dahil olan, yaklaşık iki milyonluk insan ordusunun içinde...
Medarı iftiharımız olan üstün başarılı ilk bin öğrencinin, kahir ekseriyetinin maalesef Ülkelerinde kalmayıp ilk fırsatta kaçacakları ve gavurun kılıcını çalacakları kimseye sır değilse de; gitmeseler bile, katkıları nasıl ve ne kadar olur bilmiyorum.
Ama kaybedenler hiç bir yere gitmeyecek daha doğrusu gidemeyecekler ve onların yükü her daim hepimizin omuzlarında olacak...
Hasılı bu yıl da değişen bir şey yok.
Başarı paylaşılamıyor, yenilgi yine yetim...
