YILLARDIR GÖRÜŞMEDİĞİMİZ BİR DOST İLE KARŞILAŞMAK

Bir vesile  ile  İstanbul'da  eski  bir  dostumuz  ile karşılaştık.  Tanışıklığımız  öncesine  Bu  karşılaşma  beni çok duygulandırdı. Aldı  bir  yerlere  götürdü.
Bu vesile ile, duygularımı ifade edeyim istedim;
Ey Dostum! Beni, yıllar öncesine götürdün. O, masum, temiz, her şeyin daha sıcak olduğu, bugünkü teknik imkanların olmadığı, insanlar arasında sımsıcak ilişkilerin var olduğu, dostluğun, komşuluğun, arkadaşlığın, velhasıl insanın değerinin bilindiği yıllara götürdün,  o yıllara selam olsun...
Belki o zamanlar da zaman olarak bugünkü gibi kötü olayların yaşandığı anlardı. Amma, bize öyle gelmiyordu. Geleceğe ışıl, ışıl bakan etrafa gülücükler saçan insanları görüyorduk... Gözümüz mü değişti? Çevremiz mi değişti? Anlayamadık...
Hep geriye dönüp baktığımızda; keşke, diyebileceğimiz güzel anılarımızı hatırlayarak teselli bulduk...
Ufukta, hep ümit vardı... Öyle ya  ALLAH'IN rahmetinden ümit  kesilmezdi...
Gelecekten ümidimiz vardı. HEYECANLI, dipdiri bekliyorduk. Geleceği ve neler getireceğini. Hayaller  kuruyorduk. Kafamızda  bir şeyler  oluşturmaya çalışıyorduk. Kimi zaman; Bilemediğimiz, tahmin edemediğimiz şeylerle  karşılaştık.
Sadece nemli gözlerle, kıpırdayan dudaklarla o  günleri  hatırlamaya çalıştık, kah ağlayarak, kah gülerek...
Hayatın bizi bu kadar yıpratacağını, belimizi  bükeceğini, yükünün ağır olduğunu bilemedik... Hep iyi şeyleri, düşledik... Hep iyilikler ve güzellikler, hayal ettik... Çünkü yaşadığımız  anlarda iyilikler, güzellikler sunmak için gayret  göstermiştik. Dik durmaya çalıştık. Adaletli, güven duyulan, doğru, dürüst insan olmak amacımızdı. İnsanlara insan gibi  davranmak  gayretimizdi. Ne kadar becerdik 
ALLAH bilir.
Arkadaşla  sohbet ederken yaşanmışlıklarımız,  şöyle  gözümüzün  önünden geçti.  Geriye kalan, acı ve tatlı hatıralar,  yüzümüzde anlamsız bir tebessüm bıraktı. İçerisi sayısız anılarla dolu, hafıza...
Anlayacağın arkadaş, hayat bizi esir aldı. Tahmin edemeyeceğimiz kadar, kuşattı. Kıpırdayamıyoruz. Evet, nefes alıyoruz, yaşıyoruz. Ancak, çevremiz kuşatılmış, hareket alanımız daralmış gibi hissediyoruz.
Sadece geleceğe bakmaktan başka, neredeyse; gücümüz kalmamış, bir haldeyiz. Evet, kucaklaştık, ancak, eski tadı, eski neşeyi, eski heyecanı bulamadık. Bir nemli göz, bir buruk sevinç, kazancımız oldu. Yılların, kazancı; bu mu olmalıydı?
Evet bugün kardeşin kardeşi tanımadığı bir zaman diliminden geçiyoruz. Bu kadar mı savrulacaktık? Bu kadar...
Yine de tüm candan dostlarımıza, kardeşlerimize, arkadaşlarımıza, insan gibi davranan insanlara selam olsun... Tüm dostlarını bir kenara koyarak; Mal, Mülk, Şöhret, Makam, Mevki, yeni çevreler, peşinde koşanlara ise, sitem olsun...
Yunusun  dili ile;
''MALDA  YALAN  MÜLK DE YALAN,
VAR  BİRAZ DA  SEN  OYALAN...''  Diyelim...
Mazide  yaşanmış  güzel  günlerin, silinmeyen hatıraların sonu  böyle mi olmalıydı?
CEVABI, ZOR SORU...
ORHAN  ARSLAN