Uğruna can feda edebilecek; baba, kardeş, oğul ve koca ile ihata edilmiş dört burçlu kaleyi zindan gösterdiler kadına.
Kadın kaleyi zindan bilince,
Önce kocanın burcundan başladı yıkmaya.
Sureti haktan görünen müptezellerden aferin aldıkça da, coşup tarumar etti tüm surları.
Zindandan hürriyete uçacağını zanneden kadın, çok geç fark etti; aslında nereden nereye düştüğünü.
Şimdi kaleye nispetle, tek duvarlı bir viranede yer bulabildi ancak.
Yaşlandığında; sevmek beklediği nazarların nefretiyle, o tek duvarın da yıkıldığını gördüğü zaman dank edecekti kafası...
Zira o tek duvar, dişiliği hatırına örülmüş idi.
Kalesinde muhkem iken, dünyaya meydan okuyabilen kadın, şimdi korkar oldu kendi nefesinden bile?
Sarp bir kalenin emniyetine malikti oysa.
Taş yerinde ağırdı, inci erbabı için kıymetliydi.
Başlara taç olmayı değil, izbelerde baç olmayı yeğlediğinde;
kadın önce kendine çok yazık etti, sonra sevdiklerine.
Ama en çok da İnsana yazık etti yani insanlığa... (H.M.)
