Kuş olsam mavi olmak isterdim. Özgürlüğe başka türlü nasıl uçulur?
Semada başka nasıl kaybolur bedenin, doğayı doya doya başka nasıl yaşarsın?
Akan suya, gökyüzüne, denize, berrak pınara benzemedikten sonra ne anlamı var uçmanın?
Çıktığın yolda, bugün, yelken açık, yapayalnız,
Gözlerin arkaya çevrilmeyerek, pervasız,
Yürü! Hür maviliğin bittiği son hadde kadar!
İnsan, âlemde hayâl ettiği müddetçe yaşar.
Demiş Yahya Kemal?
Huzurun, ferahlığın ve en önemlisi umudun rengidir mavi. Her sabah doğan günün içimizdeki yansımasıdır.
Şiirin bir rengi olsa sanırım o renk mavi olurdu. İçinde mavinin geçtiği sayısız şiir yazılmıştır ama mavinin aşkı yine de tam olarak anlatılamamıştır.
İnsanlar, mavi renkle rahatlık hissetti hep. Maviye içimizi açtık, mavide açıldık.
Mavi renk, güvenin ve sorumluluğun rengi oldu.
Mavi anlaşılmak ister, dinlemenin, anlamanın, iletişimin rengidir. Özellikle de sözlü iletişimi temsil eder.
Mavi öyle ferahlatıcı, güven vericidir ki sosyal hayatta kendisini biz fark etmesek de hissettirir. Mavi giyen kişiler karşısındaki insanlara güven verir, bu yüzden mavi giymiş kişiye karşı insanlar kendini açmak, ona bir şeyler anlatmak isterler.
Mavi stresi azaltır, detoks etkisi yaratır, sakinlik ve düzen duygusu yaratır.
Nazar boncuğunun olumsuz enerjiyi aldığı ve karşınızdakinin kötü bakışlarını engellediği inancı hâkimdir.
Mavi vücudu ve metabolizmayı yavaşlatır. Genelde durağan ve edebi yönü olan bir renktir.
Koyudan açık maviye doğru daha özgür hissettirir. Çünkü beyaz renklerin en özgürü ve en pürüzsüzüdür.
Mavi renk ilkelidir. Kişinin kendini ifade etmesini, ihtiyaçlarını ve isteklerini iletme kabiliyetini arttırır. Daha yüksek ideallere ilham verir.
Mavi bilgeliğin rengidir.
Mavi aynı zamanda yeşil gibi muhafazakârlığı temsil eden ve dini öğeler içeren bir renktir. Yeşile benzeyen birçok yönü olduğu gibi ayrılan tarafları da bulunmaktadır. Mavide manevi bir bakış açısıdır.
Mavi düzeni sever. Karmaşıklığın değil, netliğin rengidir.
?Bir umuttur yaşamak.? demiş Nazım Hikmet. İnsan her şeyini kaybedebilir bu hayatta. Ama her şeyini değil, umudunu kaybettiğinde ölür farkında olmadan.
?´Umudun bittiği yerde ölüm başlar.´´
Umut, her gece yarın için kurduğumuz hayallerdir. Sabah olduğunda yeni gün doğduğunda ?Bugün acaba olacak mı?? diye ufka bakmaktır. Ama burada insanoğlunun hep kolay söylediği fakat zorlandığı bir nokta vardır. O da geleceği de geçmişi de düzeltmek istiyorsak işe bugünden başlamak gerektiği gerçeğidir. Çünkü yazılmış bir geçmişi değiştirebilecek bir silgi yoktur. Geçmişe haykıran insan kendi sesinin yankısından başka bir şey duyamaz. Geleceği kurmanın yoluysa bugüne sahip çıkmaktır.
İhtiyar dervişe sormuşlar: ?En çok neyi tutmak isterdin hayatta?? Derviş cevap vermiş: ?Umutlarımı.?
Hiçbir şeyin gerçeği hayalinden daha güzel olmaz. Hayallerinin çalınmasına izin vermemeli insan, hiçbir şeyin temiz kalmadığı dünyada bile umutlar temiz kalır her zaman.
İnsan vazgeçmezse kazanır sadece.
Umuttan umudumuzu kesmemek gerek.
Her şeyi kaybetsek de henüz hayallerimizi gerçeğe dönüştürecek nefesimizi kaybetmedik. Umut bazen bir nefeste, bazen bir ışıkta, bazen de tek bir su damlasında gizlidir. Hz. İbrahim´e su götüren karıncanın hikâyesidir umut...
Mavinin ritmine bırak kalbini? Hayatın sesi sana uygun besteyi yapacak?
