Yer utandı, gök utandı, kara toprak utandı da bu alçaklar yine utanmadı yine utanmadı

Gün geçmiyor ki, kirli ellerin dokunduğu meleklerle yüreğimiz dağlanmasın. Biri dört diğeri sekiz yaşında bir çiçek Bu nasıl caniliktir, bu nasıl sağırlık, bu nasıl körlüktür bilemem Yazarken kalemin bile utandığı bu vahşeti kim sonlandıracak Yok mu bunların hak ettiği cezayı verecek kimse Daha kaç çiçek solacak, daha kaç ciğer yanacak Ruhum acıyor, nefes alamıyorum  Onların yeri pis eller mi olmalıydı, yoksa parklar, bahçeler mi Öyle taciz, istismar, pedofili gibi süslü laflarla durumu yumuşatmaya çalışmayın. Bu durum düpedüz insanlık  dışı bir vahşet.  Eğer bu ülkede sekiz yaşındaki bir yavrucak bile tecavüz edilip öldürüyorsa kimse bana adaletten bahsetmesin Biz çocukken daha mı güzeldi, daha mı iyiydi insanlar Şimdilerde çoğu şeytandan beter  Artık öyle bir yere geldik ki, çocuklarımızın nerede ne şekilde istismara uğradığının ve nasıl hunharca bir cinayete kurban edildiğinin çetelesini tutmaya başladık. Vahamet ötesi iğrençlikler ve telafisi mümkün olmayan acılar yaşıyoruz. Biz bu hale nasıl geldik Ne oldu da insanlar bu kadar cani, bu kadar sağır, bu kadar kör oldu Düşünüyorum da aslında o bahar kokulu çiçeklere değil de kendimize ağlayalım. Neden mi Acizliğimize, onlara uzanan elleri kıramayışımıza, birlik olamayışımıza Maalesef ne Eylül ne de Leyla ilk değiller. İsimleri değişiyor fakat arkalarında bıraktıkları acı hep aynı. Özür dileriz çocuklar sizi koruyamadığımız için, bedeninize değen o kirli ellere engel olamadığımız için. Minik bir kuşken kanadınızı kıranlar kolsuz kalsın. Leyla´lar... Eylül´ler... Irmak´lar Daha kaç çiçek solacak Ne zaman duracak savunmasızlara olan bu şiddetiniz, bu sapıklığınız, bu caniliğiniz Ne zaman bu caniler hak ettikleri muameleyi görecekler Dayanamıyorum artık. Yerin dibine batın diyeceğim ama yer bile kabul etmez sizi. Bir insana kızın öldü nasıl denir Biri Eylül iken melek oldu, diğeri Leyla iken melek oldu Kötülüklerin büsbütün egemen olduğu namussuz bir çağ bu Cellâtlarla çocukların birlikte yaşadığı bu çağa anca cehennem denir. Bir çocuğun ölümü ağırdır, uzundur, yazılması güçtür. Bir yavrunun ölümü büyüktür. Çocuk öldükçe ölüm büyür. Ölümün büyüdüğü yerde ise her şey küçülür. Ülke de, devlet de, dünya da Bela okumak ya da sosyal medya ayaklanmaları falan yetmiyor. Artık hep beraber gürleme zamanı. Yaşadığımızın adı felaket, kıyamet...

Acı diyorum efendim,

 O da evrensel olmalı;

 Bir çocuğun eline diken batsa,

 İnsanoğlu yanmalı