Cumhuriyet Hükümeti'nin işi, çok çalışmak ve az uyumaktı.
Köylü, yapılan işin ne olduğunu bilmiyordu.
Zamanla öğrense de yinede bir şeylerin olacağına inanmıyordu.
Çünkü, Osmanlının 600 yıllık cehaletini henüz üzerinden atamamıştı.
Yapı işlerinde deneyim kazanmış öğretmen ve öğrenci, etkin bir yöntemle, öğretmen ve öğrenci ekibi olarak sıfır bir yapının tamirinde çalıştırılıyor ve ne derece öğrendikleri gözetleniyordu.
Öğretilenlerin hepsi uygulamalıydı.
Yapı işleri-tarımcılık-hayvancılı-arıcılık-süt inekçiliği- besicilik- hakkındaki uygulamalarda eksikli varsa teknik sorunlar çözülüyordu. Sene sonu gelince öğrenciler, rehber öğretmenin denetiminde yurt gezisine çıkıyor ve görmedikleri yerler gösteriliyor, Eğitim Enstitülerine uygun olan yerler tespit ediliyordu.
Bunlar sene sonunun en güzel hatırası olarak kalıyordu.
Öğretmen ve öğrenciler eğitim konusuna gönül vermişken, ülke biraz daha yaklaşan 2. Dünya Savaşına hazırlanıyordu.
Bir çok insanlar, öğretmen yedek subaylar da askere çağırılmıştı.
24 Nisan 1940 senesinde çıkartılan kanunla basın konusunda değişiklik yapıldı.
25 Mayıs 1940 tarihinde Sıkıyönetim yasası çıkartıldı.
Yokluklar, karaborsa, geçim sıkıntısı günden güne artmaya başladı.
Hükümet sıkı bir önlem aldı.
Çanakkale-Sakarya ve daha başka savaşlarda askere, bir gün yarım somun verilirken, ertesi gün bir tas üzüm komposto veriliyordu. Daha başka yiyecek verilmiyordu.
O zaman;
Ülkede yiyecek yoktu.
Kıtlık vardı.
Cumhuriyet Hükümeti geçmişi hatırladı ve askerin cephede aç kalmaması için sıkı önlemler aldı.
Savaşın çıkması halinde cepheye gönderilecek olan askerin aç kalmasını istemiyordu.
Yiyecekleri depoladı. Bunu gören ve duyan fırsatçı tüccarlar;
Pazar ve çarşılardan yiyecek maddelerini çekti.
Depolarına doldurdu ve karaborsayı yarattı.
Buna rağmen;
Eğitimin zor koşullarda sürdürülmesi gerekiyordu.
Bilinmeyen Anadolu'nun doğası, insanı, yaşamı öylesine benimsendi ki, aşk Keremcesine nasıl yaşandıysa, okulun öğretmenleri ve öğrencileri de Eğitim Enstitüsü derslerini öylesine beğendi.