Yaz tatilinin bittiği günlerin hemen ardından geldiğinden midir bilmem, çocukken sevmezdim sonbaharı.
Kaysı alıp gitmiştir başını. Vişne dallara veda edeli epeyi olmuştur. Dut döküle döküle bitmiştir.
Tatlı meyveler güzelim renklerine sarılıp bir daha ki yazda görüşmek üzere vedasını yapmıştır.
Kışı, yani soğuk sonu haber vermektedir güz Belki de hüzünle anılışının en bariz sebebi budur.

Yaşım ilerledikçe sevmeye başladım hazanı. Bahar kadar, belki bahardan da fazla. Baharın yeşiline yenik düşmüyor artık sonbaharın sarısı. Ve yine baharın şarkısına mağlup olmuyor güzün hüzzamı.
Demek ki ben dünyaya bakmayı bilmiyormuşum. Yeni yeni öğrenmişim güzeli sevmeyi, renklerden anlamayı.
Son yağan yağmurların yeniden ortaya çıkardığı dereler boyunca yolculuk ederken iyiden iyiye anladım sonbaharın kıymetini.

Sarı rengin şarkısını mırıldandım durdum.
Dağlar benim için müthiş bir renk senfonisi hazırlamıştı ve bu senfoninin ağır abisi sarıydı.

Kuş cıvıltıları arasında geçtim Anadolu'nun uzun ince ve kıvrımlı yollarından. Her yol kıvrımında yeni sürprizler gözüme 'hoş geldin, iyi ki geldin' derken hüznü sonbaharla yaşamanın zevkine erdim.

Hüzün de hayatın bir parçası, zevk kadar neşe kadar.
Hüzün de sevilmeye ve yaşanmaya değer.
Ve evimin bahçesinde güzel bir dost selam verdi bana. Yıllardır unuttuğum bir ismi hatırladım tebessümle; Güz Menekşesi bana sonbaharı sevdirmişti. Bir başka ifadeyle, bana hazanı sevdiren güzelliğin adı; Güz Menekşesi'ydi.

GÜZ MENEKŞESİ

Zaman çok ezmiş seni, mekan çok örselemiş,
Çile bir elek olmuş, yıllar boyu elemiş,
Güzelsin ya, çirkinlik hep sana diş bilemiş.

Sen nemlenen gözlerle şiir okuyuşumsun,
Sen benim güz menekşem ve yaralı kuşumsun.

Sevda yolu yokuştur, aşkın gözü yok düzde.
İnsanlar ölümlüdür, sevdalar ölümsüz de,
Yaşamayı bilene, bence bahardır güz de.

Geç olsa da sen benim aşka dokunuşumsun,
Hem kanaryam, hem tutim hem yaralı kuşumsun.

Anlatamamam, yaşarım, bakışındaki farkı,
Şiir şiir severim, özlerim şarkı şarkı,
Seni unutmam artık, döndükçe hayat çarkı,

Sen dağımsın, tepemsin, inişim, yokuşumsun.
Sinemde huzur bulan bir yaralı kuşumsun.